Eigenlijk helemaal geen zin in wéér een coronacolumn. Ik bedoel: ik wil er het liefst even niks meer over horen, maar ja, die verdomde realiteit hè? Mijn verstand en mijn gevoel worstelen steeds heftiger met elkaar, want mijn gevoel zegt: ga lekker lezen, de tuin doen, je werkkamer opruimen of eh… op de bank het aanbod van Netflix afstruinen. Ik zal het u maar eerlijk opbiechten… dat Netflixen lukt nog wel, het lezen gaat moeizaam (er ligt een hele stapel ‘achterstand’ naast mijn bed), aan tuinieren heb ik een bloedhekel en aan mijn werkkamer, die er al een tijdje uitziet alsof er zojuist een granaat is ontploft, durf ik eigenlijk nog niet te beginnen omdat ik vrees dat ik dan weer in die malle modus terecht kom van eh… bewaren of toch weggooien? Ja, ik ben op dat gebied een beetje een mallerd (van mijn moeder geërfd), want ik kan eigenlijk nog van geen ansichtkaartje afscheid nemen omdat ik het liefdevolle krabbeltje daarop (Groeten uit Meppel van tante Truus, ik noem maar wat) té veel koester. Nou ja, u begrijpt het wel, want ik denk dat ik, net als zoveel mensen in dit land, nog altijd een beetje onwennig rond dwarrel omdat ik het eigenlijk gewoon mis om het niet druk te hebben. De afgelopen jaren, waarin ik naast mijn dagelijkse column, ook nog een hele reeks theatertalkshows samenstelde en intussen zo’n beetje overal en nergens debatavonden leidde over de meest uiteenlopende onderwerpen, verliepen als een soort rollercoaster en nu mijn karretje in die achtbaan tot stilstand is gekomen loop ik zelf nog een beetje doelloos door. Stom eigenlijk, want juist in die periodes dat het zo superdruk was, mopperde ik nog wel eens dat het eigenlijk allemaal een beetje té gek aan het worden was. Maar genoeg gezeurd; ik moest het gewoon even kwijt. Ik ga me vanaf nu toeleggen op hamsteren. Nee, ik ga niet op jacht naar wc-papier, maar naar mooie verhalen over mensen die, juist in deze tijd, oog hebben voor hun medemensen. Die verhalen liggen niet in de schappen van de supermarkt… die liggen op straat.