Al de hele week ben ik in mijn columns op zoek naar ‘coronalichtpuntjes’, ofwel naar grote en kleine daden van medemenselijkheid in stad en streek. Ik ga daar morgen gewoon mee verder hoor, maar nu wil ik ú om een gunst vragen. In mijn column van vandaag wil ik het namelijk met u hebben over Marry Huijgen… u kent haar vast wel als de bloemenkoningin van de Dordtse weekmarkt. Nou ja, zo noemde ik haar altijd en dat leverde me altijd een dikke zoen op als ik op zaterdag een bosje tulpen bij haar kwam halen. Marry heeft ruim zestig jaar keihard gewerkt en ik denk dat er geen Dordtenaar is die nog nooit een bloemetje bij haar gekocht heeft. En oh ja… als u nu nóg niet weet wie over wie ik het heb dan zeg ik: grote mond, veel humor en een hart van goud. Negen jaar geleden verloor Marry haar man Siem en sinds die tijd woont ze in haar eentje in het Stadswiel. Maar dáár mogen momenteel, vanwege besmettingsgevaar, even geen bezoekers komen en dus zit Marry, inmiddels 84 (en momenteel ook nog eens behoorlijk grieperig) al twee weken in een voor haar loodzwaar isolement. En nu weet ik heus wel dat ditzelfde voor veel meer stad- en streekgenoten geldt, maar vandaag wil ik even mijn (én uw) aandacht op deze prachtige, op en top Dordtse vrouw richten. Marry is een mensenmens bij uitstek en het alleen zijn doet haar geen goed. Ik belde haar gisteren en ze liet me weten dat ze het maar moeilijk trekt in haar uppie (,,Ik word zo somber van het alleen zijn’’) en dat ze het fijn zou vinden als u, mocht u op het Beverwijcksplein komen, even blijft staan om naar boven te zwaaien. ,,Ik zit in de serre en ik zie alles, dus ik zwaai absoluut terug.’’
Ik wil u vragen om Marry een bemoedigend kaartje te sturen. Haar adres is Beverwijckstraat 93, 3311 GB, Dordrecht. Ik zeg doen… we slepen haar er met z’n allen doorheen.