Had u dat ook… dat gevoel dat de rollercoaster ineens tot stilstand kwam en ú nog een beetje licht verdwaasd doorliep? Inmiddels begin ik wel een klein beetje te wennen aan ‘dat nieuwe leven’, dat zich voornamelijk in en rond mijn eigen huis afspeelt. Tuurlijk, het is teleurstellend dat ik de theatertalkshow Kunstmin Live even niet meer kan samenstellen en presenteren en dat de laatste aflevering van dit seizoen (Han Peekel zou onze gast zijn) niet doorging en ook de beide Tribute-avonden in het Energiehuis (Nederpop en Queen) zijn vooralsnog afgelast. Maar boven alles realiseer ik me dat ik verder eigenlijk weinig te klagen heb: ik werkte als columnist tóch al tien jaar vanuit huis dus dat ben ik wel gewend, al moet ik daar wel bij vermelden dat ik, op grond van ‘die nieuwe situatie’ in mijn onderwerpskeuze bijna elke keer weer uitkomt op het onderwerp Corona. Logisch ook, want de politiek staat (los van die crisis althans) vooral op het standje waakvlam, er is geen sport, de bioscoop, het theater en de musea zijn dicht, projecten staan stil, allerhande plannen (op welk gebied dan ook) worden op de lange termijn geschoven en mijn zakelijke afspraken handel ik nu telefonisch af in plaats van gezellig met een bakkie koffie in Post of Visser. Dat laatste mis ik eigenlijk nog het meest. Verder ben ik inmiddels wel ‘uitgenetflixt’, heb ik eindelijk mijn nieuwe computer geïnstalleerd, mijn bureau opgeruimd en mijn boekhouding op orde. Verder worden mijn rondjes met Blafmans nu wel erg voorspelbaar en het welbekende openingszinnetje ‘Dáár moet je nou eens een stukkie over schrijven’ krijg ik steeds minder om de oortjes geslingerd, simpelweg omdat ik op straat zóveel minder mensen ontmoet. Toch groeit er, los van alle ellende, ook iets moois: we hebben weer’oog’ voor elkaar… meer tijd, meer aandacht. Fysiek moeten we afstand houden, maar tóch, zo ervaar ik dat althans, komen we momenteel dichter bij elkaar dan ooit. Laten we dát alsjeblieft, in een hopelijk ooit coronavrije toekomst, zo lang mogelijk vasthouden.