‘Heeft u dat ook… dat u wat vaker belt de laatste tijd? Ik bedoel, waar ik het voorheen meestal wel af kon met een ‘appje’, een SMS’je, een mailtje of een DM grijp ik, in deze ‘tijden van meer tijd hebben’ wat vaker naar de telefoon. In de tien jaar dat ik mijn dagelijkse column voor deze krant schrijf ontvang ik vrijwel dagelijks wel reacties. Dat zijn soms lieve woorden, soms complimentjes en ook wel eens boze ‘briefjes’, maar over het algemeen gewoon inhoudelijke aanvullingen of beargumenteerde kritiekpunten op wat ik geschreven heb. Daar reageer ik (bijna) altijd op.
Mijn taak bij de krant is, naast het brengen van een beetje verstrooiing, het in leven houden of aanzwengelen van discussies over zo’n beetje alles wat er in stad en streek gaande is en ik ben me zeer bewust van het feit dat ‘mijn gelijk’ niet per definitie ‘uw gelijk’ is en dat hoeft ook helemaal niet. Er zijn lezers die dat niet helemaal begrijpen en vervolgens boos (soms zelfs onredelijk en bedreigend) worden als je iets opschrijft dat niet in hun straatje past. Daar ga ik meestal niet op in, want dat vind ik zonde van mijn tijd (you can’t fix stupid), maar mensen die serieus en op gepaste wijze reageren krijgen van mij altijd antwoord… nou ja, bijna altijd, want er gingen in de afgelopen jaren ook wel eens dagen voorbij dat ik er simpelweg niet aan toe kwam. Aan die mensen – die dus nog altijd op een antwoord van mij wachten – wil ik graag mijn excuses aanbieden… ik kan hooguit zeggen dat het geen opzet was.  Maar goed, terug nu naar de telefoon. Die heb ik de laatste weken, tot mijn eigen grote verbazing, min of meer herontdekt; ik bel nu al twee weken achtereen elke dag minstens een uur met lezers van wie ik weet (simpelweg omdat ze me dat schreven) dat ze in hun dooie uppie thuis zitten en ik moet u eerlijk zeggen dat me dat ‘verrijkt’ heeft. Dank daarvoor.