Gisteravond betrapte ik mezelf er op dat ik er even helemaal niets meer van wilde weten. Da’s misschien niet écht professioneel van iemand die in de journalistiek werkt, maar wel herkenbaar en invoelbaar toch?  Geen zin in EenVandaag, Nieuwsuur, Jinek en Op1, haastig wegzappen ook bij het journaal om – al is het maar voor één avondje – nét te doen of er niks aan de hand is. Ik mis voetbal- en wielerwedstrijden, ik mis Max (de coureur, niet de omroep), ik  mis ‘mijn’ maandelijkse theatertalkshow Kunstmin Live en ik mis mijn favoriete restaurantjes en terrasjes. Maar wat ik het meest mis is het min of meer intieme contact; ik bedoel, ik ben gewend om mensen die ik graag zie aan te raken; een handje, een knuffeltje of een zoen… dat pást nu eenmaal bij me en die toekomstige anderhalve-meter-samenleving (waar ik me keurig aan zal houden hoor) is niet bepaald iets waar ik me op verheug. En tóch zie ik ook ‘mooie’ kanten aan die coronacrisis. Ik schrijf dat woordje met opzet tussen aanhalingstekens omdat ik het moeilijk vind om ze te benoemen terwijl ik me zó bewust ben van het feit dat er mensen sterven aan dat klotevirus, dat kwetsbare medeburgers al véél te lang in een isolement vertoeven, dat ondernemers en ZZP’ers naar adem snakken en dat ál die helden in de zorg zich momenteel volledig uit de naad werken. Los van dat alles vind ik het momenteel toch óók weer niet zo héél erg om eventjes niet ‘in the fast lane’ te rijden. Ik zie ineens de vogeltjes in mijn tuin, ik kook intenser, ik lees weer boeken, ik bundel eindelijk (want daar was nooit tijd voor) mijn columns voor een toekomstig boek en ik koester, ja, bewuster dan ooit, de mensen ‘om mij heen.’ We zijn ‘fragile’ hoor ik Sting op de radio zingen. Dat nummer is alweer 30 jaar oud, maar nu pas dringen de woorden hard bij me binnen. Ik zeg: laten we ‘bij huis’ blijven dit weekend… voor eenieder die ‘fragiel’ is.