Het ‘nieuwe normaal’ wordt het al genoemd… leven op anderhalve meter afstand van mensen met wie je tafel en bed niet deelt. Vanzelfsprekend zal ik me, zo lang als nodig is, schikken naar wat op dit moment voor deze samenleving de meest kansrijke ‘modus’ is en dat lukt me inmiddels aardig. Nu is columns schrijven iets wat je tóch al alleen moet doen, dus ik ben wel gewend aan eh… wat ik altijd noem solopartijtjes blazen. Elke ochtend ga ik, gewapend met een stevige bak koffie, naar mijn werkkamer, beschouw ik de wereld (helaas méér dan me lief is via beeldschermen) en tik dan die circa 330 woorden die u op dit moment leest. Dat waren er tot voor kort trouwens 347, maar sinds de vormgeving van mijn krant ietwat veranderd is moet ik onder het motto ‘kill your darlings’ (want woorden zijn me lief) nét een tikkie bondiger zijn.  Zo rond de klok van half een lag er dan – althans zó was het de afgelopen tien jaar – nog een behoorlijk stuk dag op me te wachten die ik grotendeels invulde met voorbereidend werk voor presentaties, filmpjes, discussiebijeenkomsten, artikelen voor allerhande opdrachtgevers en natuurlijk voor de maandelijkse theatertalkshow Kunstmin Live, die ik samen met Marjolein Meijers nu alweer vijf jaar presenteer. En toen viel ineens die Corona-hamer en veranderde mijn sneltrein zomaar ineens in een boemeltje. Dat viel me, zeker in die eerste weken niet mee… ik rende nog even verdwaasd door, maar zag uiteindelijk in hoe nutteloos dat is in een samenleving die aan de noodrem hangt. Afgelopen woensdag hebben we tóch nog vijf Kunstmin Live-edities van een half uurtje kunnen maken… zonder publiek, met ‘soundtracks’ die door onze huisband The Easytones vooraf thuis zijn ingespeeld en op gepaste afstand van onze gastperformers en de interviewgasten aan tafel. Vanaf volgende week zijn ze te zien via allerhande ‘streams.’ Het ‘nieuwe normaal’ zal er, dankzij de wonderen van de techniek, hopelijk niet ál te zeer aan af te lezen zijn.