Al vijf jaar staat het monumentale Teerlink-pandje aan de kop van de Kalkhaven zienderogen te verkrotten. Kennelijk, zo lees ik in mijn krant, is er inmiddels zelfs geen communicatie meer mogelijk tussen wethouder Sleeking en Van Pelt, die beiden de hakken in het zand zetten. Vanaf de kant van de wethouder begrijp ik dat trouwens nog wel, want de rechter was, nog niet eens zo heel lang geleden, behoorlijk duidelijk over het feit dat de projectontwikkelaar met zijn plannen binnen de kaders van de monumentenstatus moet blijven. Maar met die uitspraak neemt Rupsje Nooitgenoeg Van Pelt geen genoegen en dus past hij hetzelfde trucje toe dat hij eigenlijk altijd toepast om de beoogde winstmarges veilig te stellen: hij koopt een pand, stelt eisen over hoe hij het wil hebben om er zoveel mogelijk geld uit te slepen en als hij dan zijn zin niet krijgt doet hij net zo lang niks tot een pand bijna vanzelf in elkaar stort met als doel de ‘tegenpartij’ (in dit geval de gemeente) op de knieën te krijgen. Dát is de Van Pelt-blufpoker-methode en die is inmiddels beproefd, want (remember de Vrieseweg) hij speelt dat kaartspel graag en vaak. Het op zich prima idee van Irene Koene (Gewoon Dordt) om enkele raadsleden hier op een bemiddelingsmissie te sturen teneinde de ontstane impasse te doorbreken, vindt kennelijk geen gehoor bij de betrokkenen en dus denk ik dat nu inmiddels de tijd is aangebroken om tot hardere maatregelen over te gaan. Nu ben ik geen jurist, maar ik heb wél een telefoon en dus heb ik eens wat mensen gebeld die er écht verstand van hebben en zij hebben me laten weten dat het, op basis van de Woningwet en de Erfgoedwet, mogelijk moet zijn om het Teerlink-pand, middels een onteigeningsprocedure, in gemeentelijke handen te krijgen. De deskundigen die ik sprak noemen dat, en ik citeer, ‘zeker niet kansloos.’ Ik zou, als ik de gemeente was, in ieder geval nooit meer zaken doen met deze krottenkoning, die nu eenmaal meer van centen dan van monumenten houdt.