Als op een dag die coronawolk weer is opgetrokken zal pas écht duidelijk worden hoeveel economische schade er daadwerkelijk is aangericht. Ik hou het even bij mijn eigen stad, waar ik met eigen ogen aanschouw hoeveel recente starters juist in hun eerste cruciale weken nou nét die knauw (lees nekslag) te verwerken kregen die niemand had kunnen bevroeden. Ook heb ik inmiddels al bedrijven zien omvallen die wel degelijk wat eh.. vet op de botten leken te hebben. En dan zijn er nog al die flexwerkers die, louter op basis van een of twee contractjes, een (naar nu blijkt) wel héél wankel bestaan hadden opgebouwd, om nog maar te zwijgen van al die ZZP’ers voor wie er ineens niets meer te ZZP’en viel omdat hun ‘vaste’ opdrachtgevers zelf óók naar adem snakken. En natuurlijk bewonder ik de creativiteit van ondernemers die een ‘omslag’ wisten te bewerkstelligen om het hoofd in ieder geval tot nét boven de kin droog te houden. Knap hoor, zoals sommige restaurants en café’s op dit eiland zich bijvoorbeeld razendsnel wisten toe te leggen op maaltijdbezorging en prettig ook om te zien hoeveel Dordtenaren (die door deze crisis wellicht wat minder in hun portemonnee geraakt worden) vanuit een solidariteitsgedachte besloten hebben om eens wat vaker een gerechtje thuis te laten bezorgen. We zijn kennelijk een veerkrachtig volk, maar feit is en blijft dat er op dit moment een heleboel stad- en streekgenoten zijn die zich afvragen hoe ze volgende maand in hemelsnaam hun huur of hypotheek moeten betalen. En dus lijkt het me  een goede zaak als we, los van alle rijksregelingen, óók op gemeentelijk niveau gaan zorgen voor ‘iets wat op een plan lijkt.’  Ooit zullen we immers, al dan niet op anderhalve meter afstand tot elkaar, weer komen tot een ‘werkbare’ samenleving en juist dán is het zaak om de ontstane gaten in de denkbeeldige dijk te dichten. Ik denk aan een lokaal noodfonds, wellicht deels ‘opgebouwd’ uit de Eneco-revenuen die ons tegemoet komen. Ik zeg, tegen álle lokale bestuurders… niet wachten, maar nú ‘acteren.’