Toen ik een paar dagen geleden in een ruim ingerichte Dubbeldamse supermarkt mijn boodschappen deed, stond er zomaar ineens een haastige jongeman bij de groenteafdeling in mijn nek te hijgen. Precies op het moment dat ik de glazen deur opende en bukte om een nogal laag in de schappen geplaatste slaschotel te pakken, boog hij zich over me heen voor een zak met snijbonen en hoewel een dergelijk ‘samenspel’ (waarbij je elkaar nét niet raakt) in niet-corona-tijden wel vaker in supermarkten voorkomt, voelde ik me daar dit keer behoorlijk onprettig bij. Nu ben ik zeker niet bang om, als het écht nodig is, met wie dan ook de confrontatie aan te gaan, maar ik hield me in en liet het lopen. Tóch bleef het me dwars zitten en dus kon ik het, toen ik de jongeman korte tijd later bij de kassa weer tegenkwam, niet laten om hem, zij het op vriendelijke toon, met mijn gevoelens te confronteren. ,,Had je net niet door dat je eigenlijk véél te dichtbij kwam, daar bij die groentekast? Je had best wel even wat geduldiger kunnen zijn toch, want nu bracht je mij of jezelf in gevaar.’’ Het mea culpa dat daar op volgde had ik, als doorgewinterde binnenstadsbewoner, totaal niet verwacht. ,,Sorry man… het gebeurde voordat ik er erg in had. Het was lomp van me en dat realiseerde ik me ook toen ik weer weg liep.’’ Tevreden met zijn uitleg reageerde ik met een onhandig: ,,Ik snap het… kan gebeuren.’’ De jongeman was inmiddels bezig zijn boodschappen op de band te zetten en ik zag ik dat hij tussen die boodschappen meerdere beurtbalkjes had geplaatst en drie keer apart afrekende. Buiten raakten we in gesprek en hij vertelde me dat hij al de hele dag bezig was om, in het kader van de actie ‘Licht voor Dordt’ boodschappen bij Dubbeldamse ouderen te bezorgen. ,,Vandaar mijn haast, want ik loop een beetje achter.’’
Terwijl ik hem zag wegfietsen voelde ik ineens iets vochtigs in een ooghoek opwellen. Zal wel een vliegje geweest zijn.