Als er nou één ding is dat mij in de afgelopen weken is opgevallen is hoe inventief we op dit eiland eigenlijk zijn. Ik kan me de avond van die eerste persconferentie – die van Rutte & co dus – nog goed heugen. Dat was op een zondag (15 maart) en het was laat in de middag. Alle restaurants, café’s en snackbars moesten zo’n beetje stante pede hun deuren sluiten en kort na die persconferentie maakte ik, zelf óók nog enigszins beduusd van alle zojuist afgekondigde maatregelen, een rondje met Blafmans. Ik sprak die avond met diverse horeca-uitbaters die ietwat besluiteloos bij hun nering rondhingen en zojuist hadden vernomen dat ze per direct pas op de plaats moesten maken en het viel mij op hoe strijd- en slagvaardig deze mensen eigenlijk zijn. Ik schreef daar destijds een column over, want ik vond het bijzonder dat ik nauwelijks mopperende ondernemers aantrof. Toegegeven, ze waren wat murw geslagen, droevig en onzeker (ga er maar aan staan), maar vooral begripvol en – daar komt dat woordje weer – buitengewoon inventief. En zo werden diverse restaurants, ja óók in deze stad, zomaar ineens afhaal- en/of bezorgrestaurants en veel Dordtenaren reageerden daar positief op door wat vaker hun avondmaaltijd bij hun favoriete zaken te bestellen. Mooie solidariteit.
Nu afgelopen woensdagavond duidelijk is geworden dat ook bioscopen, theaters en musea binnenkort hun deuren weer mogen gaan openen, zijn ook deze instellingen naarstig op zoek naar creatieve oplossingen. Zo zag ik Geert ter Steeg van The Movies, vooruitlopend op de versoepeling, fanatiek passen, meten en (bijna letterlijk) met stoelen schuiven, weet ik dat men bij het Dordrechts Museum al de nodige plannen klaar heeft liggen om het publiek straks de broodnodige ruimte te kunnen verschaffen en ook bij Kunstmin wordt niet gesomberd over ónmogelijkheden maar driftig ‘gedokterd’ over wat er straks, in het nieuwe theaterseizoen, allemaal wél kan en mag. Ook de spelers va FC Dordrecht tonen zich al heerlijk ‘druistig’ op het trainingsveld. Wat ik eigenlijk wil zeggen? Dat ik schapetrots op ‘ons’ ben…