Terwijl ik dit schrijf is het maandagochtend en stiller dan ooit in de binnenstad. En natuurlijk heeft dat veel te maken met dat vermaledijde virus, maar toch zeker niet alles, want óók voordat de coronacrisis toesloeg was het op maandag al geruime tijd opvallend rustig in het stadscentrum, omdat veel winkels (als gevolg van de koopzondag) dan helemáál niet meer óf pas tegen het middaguur open gaan. Die maandagsrust begon me wel te bevallen, al ben ik toch écht niet van plan om ooit nog in een buitenwijk te gaan wonen, want daarvoor ben ik nu eenmaal té verknocht aan al die dingen die mij ooit deden besluiten om in de binnenstad te gaan wonen. Welke dingen? Tja, nu ik daar zo specifiek over nadenk, dringt ineens hard bij me binnen dat nou juist die dingen er nú even niet zijn: ik mis de bioscoop en het theater (op drie keer vallen van mijn voordeur), ik mis het zomaar ‘aansluiten’ op een terrasje waar ik de tafelgenoten meestal al ken en ik mis mijn stamkroeg, waar de barman niet eens meer vraagt ‘wat het zal zijn.’ Wat ik vooral mis zijn de zaterdagochtenden in de zomer… staande recepties eigenlijk met een hoog ‘ons-kent-ons-gehalte’, nét voordat buitenwijken binnen waaien voor vis, patat en plofkip.
Wat ik verder mis heeft weinig met de binnenstad te maken: op zaterdagmiddag, wáár dan ook in de regio, langs het lijntje staan als mijn zoon speelt, daarna nog een bakkie in de kantine en dán… late boodschappen doen in, pak hem beet, Molenaarsgraaf of ’s Gravendeel. Ook mis ik voetbal op de buis mét publiek, want zonder, zo weet ik nu, worden matige potjes comateus.
De maandagochtendstilte wordt doorbroken door kindergezang… het is een kleuterklasje in parade op weg naar de gymzaal. Ik wacht nu op het onvermijdelijke, want er zit er altijd wel ééntje tussen die het niet kan laten om ‘belletje te trekken.’ En ja hoor… trrrring! Blafmans slaat aan, een hoop gegiechel buiten en ik… ik schiet grijnzend uit mijn coronadip.