Elke avond laat maak ik met Blafmans een rondje ‘om’ de Spuihaven. Vanaf de Vest wandel ik dan (meestal) richting de Sint Jorisbrug en vervolgens loop ik dan via de andere kant van het water over Kromhout en Vriesplein terug naar huis. Dat wandelingetje is op zich niet zo’n boeiend schouwspel, maar je zóu je er een film van kunnen maken… letterlijk bedoel ik, want zo’n beetje overal op mijn vaste route hangen tegenwoordig camera’s. Als ik mijn voordeur uit stap ben ik, ter hoogte van de parkeergarage Drievriendenhof, ongetwijfeld al ‘gezien’, vervolgens hangt er, dertig meter verderop, nog zo’n ding aan de achterkant van het Dordrechts Museum en op het Kromhout, de Cornelis de Wittstraat en het Vrieseplein zijn de daar tijdelijk bevestigde beveiligingscamera’s (voor de komende drie jaar) inmiddels vervangen door permanente exemplaren. Kortom, het rondje met mijn hondje wordt, elke avond weer, bijna volledig vastgelegd. Zit ik daarmee? Ik bedoel… voel ik me hierdoor ‘geschonden’ in mijn privacy of verschaft die permanente aanwezigheid van ‘video-ogen’ me vooral een ‘beschermd’ gevoel? Ik ben daar nog niet helemaal uit. Mijn gevoel van veiligheid wordt er in ieder geval niet écht door beïnvloed, want ik heb me in de binnenstad (waar ik al zo’n 35 jaar woon) altijd al veilig gevoeld. Daarbij komt dat er de laatste tien jaar ook nog eens een nogal stoer ogende Mechelse herder naast me loopt, die overigens zeer zachtaardig is, maar dat houden we even onder ons. Ach, wellicht is het handig dat, mocht ik ooit beroofd worden, de politie later op video kan zien wat het kenteken is van de scooter waarmee mijn overvaller het hazenpad koos. De vraag die overblijft is: voel ik me daadwerkelijk aangetast in mijn privacy? Nu ik daar zo over nadenk vraag ik me ineens af of het op video nou écht zichtbaar was dat ik onlangs, tijdens het uitlaten van Blafmans, onder mijn lange overjas, louter een aftandse pyjamabroek en twee foeilelijke groene crocs droeg? Ach, ik zie de dagvaarding met vertrouwen tegemoet. Taakstrafje… hooguit.