Eigenlijk heb ik mijn buik vol van die hele discussie en dan vooral van de zwaarte die ‘Het Pietenvraagstuk’ inmiddels gekregen heeft. Het is een beschamend ‘hakken-in-het-zand-spel’ geworden, want wie vasthoudt aan een gitzwarte Piet heeft, in de ogen van (vaak al te overspannen) tegenstanders, racistische trekjes en wie tegen is krijgt door (vaak kinderachtig redenerende)  ‘traditionelen’ het predicaat landverrader opgeplakt… véél te grote woorden voor een kwestie die helemaal niet zwaar hóeft te wegen. Ik bedoel, die compromisoplossing roetveegpiet neemt bij geen enkel kind ook mar één procentje van het plezier weg, dus waarom zou je daar als volwassene nou zo moeilijk over blijven doen? Middels een burgerinitiatief heeft een groep inwoners van deze stad bij de gemeenteraad weten af te dwingen dat er ook in de lokale politieke arena wordt ‘geredeneerd’ over de vraag of je als gemeente nog wel een actieve bijdrage (financieel of anderszins) zou moeten leveren aan een feest waar, zo is toch inmiddels wel duidelijk, niet iedereen van gecharmeerd is. Dat is een goede zaak, want hardop nadenken, ja óók in de politieke arena, over deze al veel te lang slepende kwestie kan natuurlijk nooit kwaad… althans, zo lang die discussie geheel en al ‘losgekoppeld’ blijft van kiezersgevlei. Zelf heb ik in deze discussie al lang en breed een standpunt ingenomen en die luidt als volgt: ook al zou er in Nederland slechts één kind zijn die, op welke manier dan ook, een onprettig gevoel heeft bij de kleur van Piet, dan moeten we dat feest gewoon een tikkie aanpassen. Maar eh… het gaat helemaal niet om één kind, want Nederlands is veranderd; we zijn inmiddels qua bevolkingssamenstelling veel kleurrijker dan, pak hem beet, twintig, dertig jaar geleden en dus leven hier inmiddels vele duizenden kinderen die in meer of mindere mate (soms heimelijk) met ‘de figuur Piet’ in hun maag zitten. Ik zeg ‘grow up’, ‘get a life’ en ‘go with the flow.’ Wat is is dáár nou in eh… Nicolaas’ naam zo ingewikkeld aan?