Hulpdiensten rukten zondagavond massaal uit naar het drierivierenpunt waar een jong stel van Dordrecht naar Zwijndrecht aan het zwemmen was. De twee vonden al die aandacht wat overdreven en ik… ik dwaalde af naar mijn eigen jeugdjaren. Want ja, ik ben er ook wel eens ingesprongen met precies datzelfde plan. Ik zal een jaar of 17 geweest zijn en het was bloedheet die middag. We waren met z’n drieën, we hadden een paar glaasjes te veel op en zaten nog vol jeugdige overmoed. ‘Een kratje bier voor wie het eerst in Zwijndrecht is’, zo luidde zomaar ineens de weddenschap aan de terrastafel en ik, domoor met branie-overschot, trok al een sprintje naar de kade van het Groothoofd. Plons. Dat viel tegen, want het water was kouder dan ik verwacht had en Zwijndrecht leek ineens wel héél ver weg. Even schoot het door mijn hoofd: was het niet gewoon een domme grap waar ik met mijn half dronken harses was ingetuind? Gelukkig niet, want twee bommetjes later lagen we gedrieën in het water en besloten we schoolzwemmend koers te zetten richting overkant. Niemand won uiteindelijk de weddenschap, want na een paar minuten zwemmen zonder vooruit te komen, zagen we in dat we onze beoogde eindbestemming beter uit ons hoofd konden zetten… té veel vaarverkeer (vanaf de waterspiegel gezien zijn die boten wel héél groot) en een angstaanjagende stroming die ons half terug en half richting Papendrecht dwong. En dus besloten we, inmiddels behoorlijk ontnuchterd, om, via de stenen trap bij Bellevue, maar weer de kant op te kruipen en dropen we, ja letterlijk, af via de Groothoofdspoort voor een natte wandeling huiswaarts. Pas jaren later drong pas echt tot me door dat het die middag wel eens héél anders had kunnen aflopen. Ik werkte inmiddels bij de krant en spitte het archief door ter voorbereiding op een verhaal over de gevaren van dergelijke oversteekpogingen, waarvan er die week zojuist weer eentje fataal was afgelopen. De dodenlijst die ik daar aantrof was langer dan ik vermoed had.