Omdat ik mijn column gisteren beëindigde met de vraag ‘Wat vindt u daar nou van?’ kom ik vandaag terug op het onderwerp dat ik daarin aansneed, namelijk preventief fouilleren en mijn gevoelens daarover. En nee (vertrouw me op m’n blauwe ogen) ik heb niets te verbergen en ik zal me ook zéker bereidwillig opstellen als de politie me om mijn medewerking vraagt, maar tóch zal ik me er, zij het verbaal, tegen blijven verzetten. Waarom? Omdat ik – blijkbaar woonachtig in een zogeheten ‘hotspot’ – straks zomaar ineens de kans loop dat ik me een dergelijke aantasting van mijn privacy moet laten welgevallen. Dát zit me niet lekker… net als dat het me óók al niet lekker zit dat ik zo’n beetje overal waar ik tegenwoordig rondhuppel gadegeslagen word door camera’s. Big Brother wás al ‘watching me’ en is vanaf het najaar ook ‘touching me’ en daar voel ik me onprettig bij. En natuurlijk begrijp ik heus de voordelen van beide ‘machtsmiddelen’ wel want, mocht ik op een avond tijdens een wandeling met mijn hond, op straat beroofd worden (kleine kans, want Blafmans kan héél lelijk kijken) dan is, dankzij camerabeelden, misschien te achterhalen wie dat mes op m’n keel drukte en wellicht wás ik die avond zelfs niet eens beroofd als dat mes, eerder die dag, na een fouilleeractie in de binnenstad, ‘preventief’ uit de zak van een boefje was geplukt. Ondanks die voordelen zie ik deze ontwikkeling met lede ogen aan. In mijn column van gisteren vroeg ik naar úw mening aangaande preventief fouilleren en mijn krant besloot die vraag in een zogeheten ‘poll’ neer te leggen. Daaruit maak ik op dat de meeste Dordtenaren er kennelijk geen moeite mee hebben om op straat aangesproken te worden met de vraag: ‘Mag ik u even aftasten op wapenbezit?’ Ik respecteer dat, maar bij mij gaat het er tóch niet in: ik zie beide machtsmiddelen als een vorm van ‘bochtjes afsnijden’ in een samenleving die eigenlijk gewoon meer blauw op straat nodig heeft.