Het zou zomaar kunnen dat ‘coronamoe’ hét woord van het jaar 2020 wordt. Ik hoor het dagelijks minstens tien keer door iemand verzuchten en, eerlijk is eerlijk, ik heb er ook wel last van. En toch… met die tweede golf op komst (die komt wél, maar Sinterklaas niet, zo lees ik) vermijd ik nog altijd drukke plekken en als ik dan tóch naar de supermarkt moet, dan ga ik het liefst naar de kleine buurtsuper bij mij om de hoek, waar het meestal niet druk is of naar die grote Appie op de Maasplaza, waar je nog een béétje je ruimte kunt pakken. En nee, ik ben écht niet bang – nou ja, niet banger dan een ander – om dat virus op te lopen, maar ik probeer momenteel wél zo voorzichtig mogelijk te leven, al is het alleen al om eventueel besmettingsgevaar voor anderen te voorkomen. Mijn zoon en veel andere familieleden werken in de zorg en ook zijn er wat mensen in mijn directe leefomgeving voor wie een eventuele besmetting wel eens ernstige (misschien zelfs wel fatale) gevolgen zou kunnen hebben, dus vooral dáárom wil ik niet verslappen. Maakt dat het leven saai en ingewikkeld? Nee, althans, zo ervaar ik het niet, maar ik erken direct dat ik in een bevoorrechte positie verkeer, want ik beschik over een flinke tuin, ik werkte al jaren vanuit huis, ik was de laatste jaren tóch al niet zo’n vakantieganger (heb al heimwee bij de verkeersdrempel), ik haal eindelijk mijn enorme leesachterstand in (wél kopen, niet lezen, u kent dat wel) en ook ben ik inmiddels prettig verslaafd geraakt aan allerlei Franse en Scandinavische politieseries waar Netflix vol mee staat. Ik kan u Karppi (Fins), Glacé, La Forêt en Zone Blanche (alle drie Frans) van harte aanbevelen. Coronamoe? Ja, dát wel, maar verder vooral eh… zowel geestelijk, als fysiek ook wel weer lekker uitgerust. Nu ga ik, onder het motto baat het niet dan schaadt het niet, tóch maar een lollig mondkapje uitzoeken.