Mijn stadsgenoot Hans van Rossem moet zich momenteel voelen als een Dordtse Don Quichot, al strijdt hij dan niet tegen windmolens maar tegen slagbomen. Verder gaat elke  vergelijking met die zelfbenoemde ridder volledig mank, want die Spaanse ‘hidalgo’ uit de vroege zeventiende eeuw was zijn verstand kwijt en met Van Rossem is er, naar ik weet, op dát vlak niks aan de hand. Integendeel zelfs; de man ziet het volgens mij reuze scherp wanneer hij stelt dat het aanbrengen van camera’s en slagbomen aan en bij de Damiatebrug dit prachtige Rijksmonument (alsmede een idyllisch stukje binnenstad) op grove wijze ontsiert. Vijf jaar geleden al was de gemeente van plan om de bediening van de Damiatebrug te gaan automatiseren en ook toen al kwam Van Rossem, overigens samen met een flink aantal buurtbewoners, tegen dit onzalige plan in opstand. Even leek het erop dat ‘het besluit tot uitstel’ uiteindelijk ook tot afstel zou leiden, maar nee hoor… de brug moet er nu toch écht aan geloven want bij bediening op afstand horen nu eenmaal de welbekende en ook wettelijk verplichte toeters en bellen. Nu lijkt een beetje herrie (letterlijk bellen dus) me op zich niet zo’n probleem, maar met die foeilelijke slagbomen en camera’s die de gemeente hier nu wil gaan aanbrengen wordt de meest gefotografeerde brug van Dordt ineens een heel stuk minder aantrekkelijk voor zowel toeristen als inwoners. En héél gek, de welstandscommissie – u weet wel dat clubje dat óók die negen meter hoge stalen muur aan de Rijksstraatweg ‘door de vingers’ zag – heeft geen enkele moeite met deze afzichtelijke ‘toevoeging aan veiligheidsmaatregelen.’ Nu snap ik heus wel dat de gemeente alle Dordtse bruggen straks vanaf één plek (vermoedelijk het nieuwe Stadskantoor) wil gaan bedienen, maar voor dé ultieme ansichtkaart van toeristisch Dordt, die overigens maar héél zelden open hoeft,  kan toch wel een uitzondering gemaakt worden? Gewoon, een ambtenaar met een fiets die af en toe even ‘op de pedalen’ moet… niks mis mee toch?

Afbeelding: Maartje Brockbernd