Tijdens een wandeling met Blafmans kom ik, op die blauwe brug die de Schuttevaerkade en de Merwekade met elkaar verbindt, Fer tegen. De voormalige schipper heeft zich vandaag ‘naar het weer’ gekleed en da’s zonder laskap een nogal pijnlijke exercitie voor het oog. ,,Man, ik krijg stekende koppijn van die staken van je’’, zeg ik plagend terwijl ik naar zijn witte benen staar. Fer lacht en zegt: ,,Het kán toch nog wel toch voor een vent van bijna tachtig?’’ Ik knik bevestigend (het zal me worst wezen trouwens) en samen lopen we naar het bankje aan het Noorderhoofd, waar Blafmans al onder gaat liggen en wij ieder een hoek kiezen om de ‘gepaste’ afstand te kunnen waarborgen. Fer, die vorig jaar nog een hartoperatie onderging, is daar zeer strikt in. ,,Als ik dat malle pleuressie oploop is het gelijk finito toch? Waarom heet dat virus trouwens Covid 19? Dat klinkt als een heel laag elftal van een veel te grote voetbalclub.’’ Al turend naar de rivier levert Fer vakkundig commentaar bij elk vaartuig dat aan ons voorbij trekt. ,,Zie je die duwbak? Die is nog geen jaar oud… het is een verlengde Europa en die hoge stuurhut ziet er van binnen uit als een ruimteschip. Héél wat anders dan de stuurhut van die rijnaak waar mijn vrouw en ik bijna 50 jaar op geleefd en gewerkt hebben. Ze ligt nu ergens bij Antwerpen, als woonaak, vertelde mijn zoon me laatst. Hij is op dat schip opgegroeid en vorige week stelde hij voor om er eens een kijkje te gaan nemen. Dat doe ik niet, want daar word ik alleen maar weemoedig van. Kun je dat begrijpen?’’
Vorig jaar was ik bij Fer thuis en las aan een muur in zijn woonkamer een ingelijste tekst van Multatuli: ‘Verlangen is als een rivier, die steeds dezelfde naam behoudt, maar waarin het water voortdurend verandert.’ Ik heb die tekst onthouden en dreun hem op. ,,Je begrijpt het’’, zegt Fer.
Hij zwijgt verder. Ik ook. Blafmans snurkt.