Goddank voor het Drierivierenpunt. Ik kom er, zeker in deze blijf-thuis-tijden (want dit jaar wel mét, maar niet óp vakantie) graag en vaak. Dit stukje Dordt brengt me gevoelsmatig het dichtst bij Terschelling, al vergt het wél wat fantasie om van het wijdse rivierenpanorama alhier een heus zicht-op-zee-gevoel te krijgen. Guus, die ik al maanden niet meer gezien heb, bestelt een biertje en óók eentje voor mij terwijl hij me uitnodigt om aan zijn tafeltje te komen zitten. ,,Wél op afstand blijven hoor en netjes je formuliertje invullen, want anders krijgt die toko hier straks op z’n flikker en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.’’ Ik doe braaf wat Guus zegt en neem plaats aan de overkant van ‘zijn’ tafeltje. ,,Als je nou nóg bruiner wordt mag je straks niet eens meer op Facebook’’, zeg ik tegen de gebronsde ouwe scheepsbouwer, die zijn overschot aan geld, na het verkopen van zijn bedrijf, tegenwoordig prettig combineert met een overschot aan vrije tijd. Guus grijnst breed en antwoordt: ,,Ja joh, pensionado hè? Bootje laten bouwen, beetje varen, beetje zwemmen, écht een rotleven.’’ Uit zijn borstzakje tovert Guus een foto te voorschijn en ik concludeer dat zijn betiteling ‘bootje’ het understatement van de eeuw is. Zijn zilverkleurige jacht beschikt over een vier royale slaapkamers, een woonvertrek mét keukeneiland, een bar, een filmzaal en een zwembad. ,,Geinig dingetje hoor, kom maar eens kijken als ‘ie weer op z’n vaste plekkie in Zeeland ligt.’’ Dat wil ik wel natuurlijk wel. ,,Waar ligt ‘ie nu dan? Vraag ik. ,,Ergens bij Saint-Tropez. M’n zoon past er een tijdje op. Zelf had ik méér zin om weer even in Dordt te zijn.’’ Ik frons mijn wenkbrauwen en zeg. ,,Liever hier dan aan de Côte d’Azur?’’ Guus vindt het maar een rare vraag. ,,Zie je dat zonnetje onder gaan, daar boven Zwijndrecht? Mooier dan dát wordt het nergens hoor.’’
Hij heeft nog gelijk ook. Terwijl we proosten voel ik me even multimiljonair.