Het schiet niet op. Ik begin mijn column vandaag met deze dooddoener omdat ik deze week, bij het doorspitten van mijn krant, opvallend vaak tot deze clichématige, maar daarom niet minder treurige conclusie kwam. De artikelen die ik las hadden allemaal te maken met gemeentelijke plannen of ambities. Ik haal ze er even bij: in Dordrecht willen de coalitiepartijen Beter voor Dordt en de VVD tóch nog eens kijken naar de mogelijkheden om aan de Krommedijk een nieuw voetbalstadion gerealiseerd te krijgen. Hoe? Tja… door ‘maar weer eens’ bij het Provinciehuis aan de bel trekken om te polsen of er daar inmiddels wél animo is om een ‘vehikel’ op te tuigen mét winkels en woningen, een constructie waar de provincie tot voor kort ernstig op tegen was. En nee, daar raakte ik niet bijster opgewonden van, want mijn eerste column over dit onderwerp schreef ik intussen alweer ruim tien jaar geleden, net als mijn eerste column trouwens over de ambities om een hotel gerealiseerd te krijgen aan het Vrieseplein, over plannen om ‘een boost’ te geven aan de nog altijd zieltogende Voorstraat en over de wens om nu eindelijk eens paal en perk te stellen aan de ‘uitstoot’ van bedrijven als DuPont en Chemours.
In Zwijndrecht gaan gemeentebestuur en inwoners voor de zóveelste keer rond de tafel om een potje te soebatten over de invulling van het Veerplein en in Sliedrecht praten opeenvolgende gemeentebesturen al vele jaren achtereen over woningbouwplannen ten noorden van de spoorlijn, over een nieuwe invulling van jongerencentra Elektra, over hulp aan het Baggermuseum en over de toekomst van het oude Raadhuis.
In die laatste gemeente, zo lees ik, zijn burgemeester en wethouders nu zélf tot de conclusie gekomen dat ze daar al decennia achtereen lijden aan een ernstige vorm van bestuurlijke procrastinatie, ofwel uitstelgedrag. De oorzaak? Gebrek aan slag- en daadkracht. Mocht daar nou ooit een vaccin tegen gevonden worden dan stel ik voor dat ook Dordtse en Zwijndrechtse bestuurders ogenblikkelijk ingeënt worden.