Nu draai ik al héél wat jaartjes achtereen mijn dagelijkse rondjes in die mallemolen die journalistiek heet, maar nog altijd ‘bots’ ik wel eens tegen plannen en besluiten op waar ik met mijn pet écht niet bij kan. Ik neem u graag mee naar Willemsdorp op het meest zuidwestelijke puntje van ons eiland. Dáár – ingeklemd tussen de A16 en de Dordtse Kil – ligt een woonwijkje… een soort dorp in de stad eigenlijk, dat officieel ‘buurtschap’ heet.
En al bevinden de bewoners aldaar zich hemelsbreed dichtbij die grote Rijksweg naar het zuiden, ze wanen zich toch écht in de natuur omdat er tussen die A16 en hun huizen een brede bosstrook ligt en omdat er, lang geleden al, een betonnen scherm is aangelegd, dat vanwege de begroeiing (klimop) nauwelijks zichtbaar is. Lekker zo laten dus zou je denken, maar nee hoor… waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan, denkt men bij Rijkswaterstaat. Die wil daar namelijk een vijf meter hoge doorzichtige geluidswal aanleggen en heeft inmiddels al een groot deel van die bosstrook laten verwijderen om dat gevaarte daar neer te kunnen zetten. De Willemsdorpers kijken dus straks vanuit hun achtertuin tegen een vijf meter hoge glazen muur aan, waardoor ze het gevoel krijgen in een industriële ‘corridor’ van staal en glas te wonen. Die glazen muur zal ook nooit groen wórden aangezien klimop daar niet tegenaan kan groeien. De oplossing zou zijn om die wand niet met glazen, maar met betonnen wanden aan te leggen waardoor de natuur daar wél zijn gang kan gaan. Da’s niet ingewikkeld omdat dergelijke betondelen, in hetzelfde formaat als die glazen delen, gewoon standaard worden opgeleverd. Maar nee hoor, dát kan niet, zo stelt Rijkswaterstaat want dat zou, en ik citeer, ‘de sociale veiligheid’ op het daar gelegen fietspad aantasten. Huh… een immens hoge, doorzichtige geluidwal moet een fietspad in een groenstrook naast een Rijksweg sociaal veilig maken? Ik heb even een wegtrekkertje.

Foto: Philip Elzerman