Ik had hem al een maandje of zes niet meer gezien en toen onze blikken elkaar op de Sarisgang kruisten gaf hij me ongevraagd tekst en uitleg over het waarom van zijn afwezigheid. Het bleek dat hij een tijdje op staatskosten gelogeerd had. En nee, zo benadrukte hij, dat was niet vanwege iets ernstigs en al zeker niet vanwege iets gewelddadigs. Dat kon ik me ook niet voorstellen, want Willem, die al een jaartje of twintig ‘op straat’ leeft, doet geen vlieg kwaad. ,,Nee joh, ik had gewoon een waslijst aan boetes open staan… je weet wel, vanwege pimpelen op straat. Nou ja, toegegeven. ik had ook een paar keer vergeten af te rekenen bij de supermarkt, maar in al die gevallen kwam ik niet ver, want tegenwoordig zien ze via allerlei camera’s precies wat je gejat hebt en óók nog eens waar je vervolgens met je buit naartoe wandelt. Hoe dan ook, alles bij elkaar moest ik geloof ik nog zo’n zevenhonderd eurootjes aan bekeuringen ophoesten. Zóveel poen heb ik natuurlijk niet en dus ben ik op een mooie dag door twee popo’s van het Vrieseplein geplukt en vervolgens linea recta overgebracht naar de bajes. Die gasten lieten me nog wél heel netjes een papiertje zien van de rechtszaak waarin dat allemaal besloten is, maar eh… daar ben ik nooit bij geweest, dus ik had eerlijk gezegd geen flauw idee dat ik weer aan de beurt was. Ach weet je, ik zit er niet mee hoor… ik heb me daar prima vermaakt en nu sta ik weer op nul, zeg maar.’’
Dat kostelijke verhaal, zo zag ik al aankomen, wordt afgesloten met de onvermijdelijke hamvraag en dus geef ik hem als vanouds het eurootje waar hij om vraagt. Een bedankje kan er niet af. Als ik vervolgens cynisch ‘Niks te danken’ zeg, pareert hij met de opmerking. Hoezo bedanken? Ik een eurootje, jij een geinige column. Prima deal toch?
Geen speld tussen te krijgen.