Ook al is oktober nog maar nét een dag oud, het woord van de maand kunnen we wat mij betreft al vastleggen. Dat is namelijk wipkippen… nee, niet als zelfstandig naamwoord, maar als werkwoord, dus: ik wipkip, jij wipkipt, hullie wipkippen, zoiets dus. Hoe ik daar zo ineens opkom? Tja, vanwege de Sliedrechtse gemeenteraad. Daar diende de lokale CDA-fractievoorzitter onlangs een heuse wipkippenmotie in, jawel letterlijk over het feit dat er, in het Baggerdorp dus, méér wipkippen moeten komen. Op zich niks mee, al staat die motie in mijn ogen toch vooral symbool voor het feit dat Sliedrechtse politici de laatste jaren wel erg vaak en lang wipkippen… over de invulling van het watertorenterrein en het Winklerplein, over het in stand houden of juist opheffen van de zondagsrust en over de verplaatsing van een paar sportvelden bijvoorbeeld. Wipkippen is namelijk héél hard bewegen zonder daadwerkelijk vooruit te komen en dát is nou precies waar de Sliedrechtse raad momenteel in uitblinkt. Overigens is de Dordtse raad de laatste tijd ook stevig aan het wipkippen geslagen, zij het vooral letterlijk. Daar zitten de raads- en collegeleden namelijk sinds kort op nieuwe stoeltjes, á raison van pak hem beet 42.000 euro. Maar wat blijkt? Die dingen zitten niet lekker, want ze doen (net als die ouwe stoeltjes trouwens) blijkbeer nogal zeer aan de rug en, erger nog, de lederen zetels plakken aan de achterwerken, hetgeen bij het raadslid Koene (ik verzin het niet hoor) onlangs al tot enige oververhitting leidde. Zij experimenteert nu met een kussentje, zo lees ik in mijn krant.
Hoe dan ook, om niet ál te kleverig te worden moeten de dames en heren politici tijdens vergaderingen voortdurend een beetje wipkippen, zeg maar. Tot slot, even voor de notulen: die grap over plucheplakkers heb ik niet gemaakt, al heb ik er eerlijk gezegd wel even over eh… gewipkipt.