Ik heb er dan toch maar eentje gekocht… een mondkapje. Tot nu toe had ik zo’n ding nog nauwelijks nodig, aangezien ik al een jaartje of tien vanuit huis werk. Toegegeven, ik had tijdens een bezoek aan een wat scharrig supermarktje al eens zo’n papieren schuurkapje van de Gamma op, maar nu heb ik zo’n afwasbare, hélemaal voor mezelf. Het is een zwarte, naar model van het Mercedes Formule 1-team en geloof me, dat ding doet wonderen voor je liefdesleven. Volgens mijn vrouw zie ik er, sinds ik dat kapje op heb, echt een stuk dynamischer uit, al kan het natuurlijk ook dat ze me voor de gek houdt en stiekem fantaseert over Lewis Hamilton die ’s avonds naast haar in de echtelijke sponde kruipt. Hoe dan ook, onlangs, bij de groentenafdeling in de supermarkt pakte iemand zomaar ineens mijn hand vast. Ze droeg een mondkapje met een lentebloemenprintje en die heeft mijn vrouw ook, dus ik vond het eigenlijk wel logisch dat ze, na het afrekenen, mijn auto instapte. Eenmaal thuis bleek het echter mijn vrouw helemaal niet te zijn. Eerst dacht ik nog: nou ja, die ruil ik later wel weer om, maar dát is tot op heden nog niet gelukt. Integendeel zelfs, want elke keer, na het boodschappen doen, stapt er weer een nieuwe vrouw met een mondkapje in mijn auto en inmiddels zit ik thuis met vier, overigens best gezellige vrouwen opgescheept, terwijl ik mijn eigen eega al een hele tijd niet meer gezien heb. Mocht u nou, tijdens uw bezoek aan de supermarkt, per ongeluk een leuke vrouw in een jurkje met lentebloemenprint en bijpassend mondkapje mee naar huis hebben genomen, kom haar dan even netjes terugbrengen en check gelijk even of een van die vier vrouwen, die nu al dagen bij mij aan de keukentafel zitten te klaverjassen, wellicht bij u hoort. Wel snel graag, want ze zuipen mijn hele drankkast leeg.