Ik ben er blij mee, met die Canon van Dordt en ik wil de ‘scheppers’ van dit fraaie stukje historisch ambachtswerk (Jan Willem Boezeman en Ad Bosch) graag feliciteren met het prachtige resultaat. In een eerdere column, maanden geleden, gaf ik aan te vinden dat Dordrecht, er in de meest recente revisie van de landelijke Canon wat bekaaid van af kwam en nu hebben ‘we’ dus een eigen Canon, die ik met veel plezier gelezen heb. In 47 lekker leesbare ‘vensters’ worden de belangrijkste gebeurtenissen en persoonlijkheden van onze plaatselijke geschiedenis belicht. Dat móeten er uiteindelijk 50 worden, maar de initiatiefnemers hebben er, héél slim, voor gekozen om ons (Dordtenaren dus) over die drie nog in te vullen vensters te laten meedenken. Dat doe ik graag vanaf deze plek, want het valt mij op dat ik het woordje voetbal in de Canon niet één keer tegen kwam. Ik vind dat de voetbalsport op dit eiland een apart venster in de Canon van Dordrecht verdient. Met Emma (‘huis van de Gijpies’), DFC (137 jaar inmiddels) en later EBOH, speelde Dordt door de jaren heen een prominente rol in de geschiedenis van het Nederlandse profvoetbal. DFC was, begin vorige eeuw, zelfs een tijdje hofleverancier van het Nederlands elftal. Ook in het amateurvoetbal kun je Dordt met recht een heus voetbalbolwerk noemen. Helaas zijn veel clubs (of clubnamen) in de loop der jaren verdwenen vanwege fusies of omdat ze zijn opgeheven. Ik herinner me in elk geval nog clubnamen als Fluks, Gelukvogels, ODS, Nosvri, DMC en DBC, al ben ik me bewust van het feit dat ik ongetwijfeld niet compleet ben. Het is trouwens nog niet eens zo lang geleden dat dit eiland (én de omliggende regio, waar nóg eens vijftien voetbalclubs actief zijn) bekend stond als het KNVB-district met de meeste amateurvoetballers in Nederland. En dan nog iets… naar de (niet geheel en al onomstreden) oud bondsvoorzitter Karel Lotsy is in Dordrecht nog altijd een weg vernoemd. Ik zeg: voetbal graag in de Dordtse Canon dus.