In deze blijf-thuis-tijden ben ik al blij met elke dooie mus die me wordt toegeworpen. Laat ik het zó zeggen, ik probeer er nog altijd het beste van te maken en vooral te genieten van de rustmomenten die ik, vóór de coronacrisis eigenlijk nauwelijks had. Het leven is rustiger geworden, huiselijker ook en, nóg een voordeel, ik ben weer boeken gaan lezen en dat doet, hoe raar het misschien ook klinkt, wonderen voor mijn nachtrust. Wat ik wél moeilijk vind is kijken naar voetbal op televisie zonder publiek. Kijken naar slecht voetbal met als achtergronddecor een kolkende Kuip is nog wel te doen, maar kijken naar slecht voetbal in een troosteloos lege omgeving is als kijken naar een dooie mus in je achtertuin. Dat zelfde dooie-mus-gevoel kreeg ik na het lezen van een brief die ik, als omwonende, onlangs in de bus ontving. Die brief, van de gemeente dus, ging over dat hotel aan het Vrieseplein, dat er nu al tien jaar eh… niet komt. In die brief probeert de gemeente van iets negatiefs nog iets positiefs te maken door te verkondigen dat het aldaar aanwezige parkeerterrein nu eindelijk eens opknapbeurt krijgt. Het feit dat het alhier ‘gedroomde hotel’ er ‘voorlopig’ (rekkelijk begrip) niet komt wordt mij in die brief net iets te prominent toegeschreven aan de coronacrisis. Maar goed die smoes wordt de laatste tijd wel vaker door gemeentebesturen opgevoerd om het eigen falen te verbloemen. Dat hotel had er namelijk, ja ook ver vóór de coronacrisis, al lang kunnen staan. En ja, ik weet het… er zat PFOA in de grond, er hadden zich gierzwaluwen genesteld, er was ‘gedoe’ rondom de vraagprijs van de grond, er haakten exploitanten af, er waren (terechte en onterechte) bezwaren van omwonenden en noem maar op, maar dat er na tien jaar nog altijd een troosteloos gat in de Cornelis de Wittstraat zit, is uiteindelijk gewoon te danken aan eh… ‘slecht voetbal’ van het gemeentebestuur.