Ik ken Sjon al van de middelbare school, waar we ondanks een leeftijdsverschil van zo’n vijf jaar (in die levensfase bijkans een eeuwigheid) een leuk contact hadden. Toch rookten we vaak samen een sjekkie op het bordes van het lyceum, want ik vond hem reuze interessant (hij had lang haar, rookte Samson, reed op een Puch en trok alle door het schoolbestuur opgestelde leefregels in twijfel) en hij vond het kennelijk prachtig dat ik zijn rebelse houding op waarde wist te schatten. Sjon haalde nooit zijn diploma, al had hij er hersens genoeg voor…  té veel blowen en zuipen en een chronische afkeer van alles wat maar naar gezag riekt, hield hem na zijn schooljaren, vooral ‘op de bank.’ Ja zowel letterlijk als figuurlijk, want in zijn hele leven heeft Sjon nooit een dag gewerkt. ,,Jij wordt nog eens de eerste bejaarde in Dordt zonder arbeidsverleden’’, grapte ik ooit een keer tegen hem en het viel mij op dat hij dat toch eerder als een compliment dan als een belediging opvatte. Tot voor een dag of twee geleden kwam ik Sjon –  inmiddels een zware shag rokende zestiger met overgewicht die zich voortbeweegt in een scootmobiel – louter nog op Facebook tegen, waar hij zich vooral bezig hield met het ontkennen van corona. In vogelvlucht… iets met de farmaceutische industrie, Bill Gates en een vaccin met een chip er in om ‘ons’ (eenvoudige burgers) er een beetje onder te houden. En oh ja… alle feiten die hem niet zinnen worden afgedaan met de Trumpiaanse kreet ‘fake news.’ Alleen zit Sjon voorlopig even niet op Facebook; hij is getroffen door… jawel, corona en wordt momenteel in het ziekenhuis kunstmatig beademd en in slaap gehouden. Ik hoop dat hij snel weer beter wordt, want ik mag hem, ondanks zijn eeuwige (inmiddels bijna ziekelijke) tegendraadsheid, toch graag. Ik ben trouwens ook benieuwd naar het complot dat hem in het ziekenhuis deed belanden.