‘Hé vantjie… je gaat morgen toch niet wéér over die verrekte corona schrijven hè? Buurvrouw Bets, die ik bijna dagelijks tegenkom tijdens mijn rondjes met Blafmans, steekt haar mening nooit onder stoelen of banken. Integendeel zelfs, want haar opmerking komt luid en in onvervalst Dordts tot me vanaf de overzijde van ‘t Steegoversloot.
Buurvrouw Bets is trouwens niet mijn buurvrouw, maar ze gaat wél onder die naam door het leven. Bijna negentig is ze en nog altijd scherp van geest en rap van tong. Ze is de weduwe van een voormalige kroegbaas aan de Riedijk, al doe ik haar met die betiteling eigenlijk te kort, want in feite was zij het die de rosse kroeg bestierde, aangezien wijlen haar man zich destijds vaker als stamgast dan als kroegbaas manifesteerde. Dat weet ik omdat ik ooit gespreksleider mocht zijn tijdens een avond die in het teken stond van de vroegere Riedijk… eens hét uitgaansgebied, alsmede dé hoerenbuurt van Dordt. Daar leerde ik Bets kennen en sindsdien (ze woont in de Bleijenhoek) maken we geregeld een babbeltje op straat. ,,Weet je wáár je nou eens over moet schrijven schatje’’, zegt ze, nadat ik de oversteek gewaagd heb. ,,Over dat mensen zich tegenwoordig niet meer kunnen schikken naar een situatie. Als iedereen zich nou een beetje aan de regels houdt en stopt met zaniken komt het allemaal wel weer goed hoor. Ik doe mijn best vanwege mijn jonge buurvrouw die MS heeft en vanwege mijn kleindochter met astma. Over mezelf maak ik me geen zorgen… ik heb een mooi en lang leven gehad en dat gun ik een ander ook. Wil je dat een keer opschrijven?’’
Ik beloof het: ,,Alleen eh… dan gaat het tóch weer over corona.’’ Bets lacht en zegt: ,,Nog één keertje dan knul… voor mijn kleinkind, m’n buurmeissie en alle ouwe hoeren van de Riedijk.’’
Ik loop tevreden weg… vantjie, schatje, knul… en dat op mijn leeftijd. Heerlijk.