Ben ik zelf nou zó bang om dat alles beheersende pleurisje op te lopen? Nee… niet banger dan een ander denk ik. Toch heb ik er bewust voor gekozen om uitermate voorzichtig te zijn. Dit met het oog op vrienden en familieleden, voor wie een eventuele besmetting desastreuze gevolgen kan hebben. Daarbij komt dat veel mensen in mijn directe leefomgeving, onder wie mijn eigen, nog thuis wonende zoon, in de zorg werken, dus met mijn voorzichtigheid probeer ik mijn bescheiden steentje bij te dragen aan de ‘Yellow Brick Road’ naar betere tijden. En ja, ik realiseer me, nu meer dan ooit, wat een mazzel ik eigenlijk heb dat mijn moneytrain nog altijd rijdt en dat ik mijn werk gewoon vanuit huis kan doen. Kortom, niks te klagen, behalve dan dat het afgelopen dinsdag bést wel even slikken was toen we te horen kregen dat we ‘Kunstmin Live’, de maandelijkse theatertalkshow die ik alweer vijf jaar samen met ex-Berini Marjolein Meijers samenstel en presenteer, te elfder ure moesten afzeggen. Dat is teleurstellend voor ons publiek, dat zich hier zo op verheugde (we zijn bijna altijd uitverkocht), voor de hoofdgast (Karel de Rooij van Mini en Maxi), voor de mensen van Kunstmin (inclusief horeca) die nét weer een beetje licht aan het einde van de tunnel zagen gloren en voor de artiesten die deze avond zouden komen optreden. Met hén heb ik het meest te doen, want ga er maar aanstaan… je zit al bijna een jaar nagenoeg zonder inkomsten en je kunt nauwelijks doen wat je het allerliefst doet, namelijk anderen ‘een stukje van je ziel’ geven. Muzikanten, woordkunstenaars, zangers en dansers bieden troost en afleiding in een wereld die dat juist vandaag de dag zó hard nodig heeft. En ja, ik weet het… ze kopen helemaal niks voor die woorden, maar ik wou het tóch even gezegd hebben.