Lang geleden reed ik in een Lelijke Eend door stad en land en ik herinner me uit die tijd dat ik het zo leuk vond dat andere Eend-bestuurders vaak claxonneerden als je ze onderweg tegen kwam. Dat was een soort solidariteitsgebaar… zoiets van: wij hebben iets met elkaar gemeen, namelijk de liefde voor een maffe auto. Dat ‘Lelijke Eend-gevoel’ hebben Dordtenaren ook als ze elkaar in den vreemde tegen het lijf lopen. Ik maakte het mee in een Londense bus, bij een piramide in Egypte, op een bankje in New Orleans, op een markt in Jeruzalem en in een warenhuis in Parijs. In al die gevallen kwam ik bij toeval een (mij min of meer bekende) plaatsgenoot tegen en dat waren altijd warme ontmoetingen, terwijl ik niet-Dordtse landgenoten over het algemeen toch liever mijd als ik op vakantie ben. Een bijna vergelijkbaar gevoel kreeg ik afgelopen dinsdagavond, toen ik lui in mijn werkkamer naar de televisie zat te kijken. Die avond werd ik namelijk meermalen met Dordt geconfronteerd; op mijn iets te grote flatscreen zag ik Ajax tegen Bergamo strijden en constateerde vol trots dat twee spelers die nu op het mondiale voetbaltoneel tegenover elkaar stonden (Klaiber van Ajax en Gosens van Bergamo) ooit samen aan de Krommedijk speelden. Tegelijkertijd zag ik op mijn tweede scherm (mijn werkkamer lijkt op een crisiscentrum) een kranig FC Dordrecht in een bekerpotje nét niet stand houden tegen FC Utrecht en toen ik na een Utrechts doelpunt even gefrustreerd weg zapte zag ik Ryanne van Dorst in haar programma Nachtdieren het Dordtse nachtleven ‘checken.’ De prachtige topshots van ‘Dordt by night’ zagen er indrukwekkend uit. Ook het onderzoeksprogramma Monitor was dit keer Dordts ‘gekleurd.’ Helaas niet in positieve zin, aangezien Monitor uit de doeken deed hoe een Dordtenaar (beschuldigd van uitkeringsfraude) dakloos werd als gevolg van vermeend slordig handelen van de Sociale Dienst. Ik heb die avond in gedachten veel geclaxonneerd… in het laatste geval ietwat gefrustreerd.