Vaak val ik ‘s avonds in slaap met een hoorcollege van Maarten van Rossem. Ik word namelijk rustig van ’s mans relativerende woorden op sonore toon. Dat sukkelt lekker weg, zeg maar en je steekt er nog iets van op ook. Met één hoorcollege doe ik soms weken, want na een minuutje of tien hoor ik meestal alleen nog maar een donkerbruin stemgeluid door mijn hersenpan galmen en even later ben ik ook daadwerkelijk vertrokken. De volgende avond begin ik dan weer waar ik de nacht daarvoor zo ongeveer het spoor bijster raakte en zo is deze historicus als het ware mijn vleesgeworden slaappil geworden. Vanochtend echter werd ik wakker met een zinnetje in mijn hoofd dat ik kennelijk niet ‘weggeslapen’ had. ‘Wij leven in onzekere tijden.
Van Rossem had die tekst gelezen boven een artikel in zijn krant en reageerde daar op zijn geheel eigen wijze op: ,,Wat een onzin… niemand weet wat de dag van morgen brengt, laat staan wat er over een maand of over een jaar allemaal gebeurt. Kortom, we leven altijd in onzekere tijden.’’
En natuurlijk heeft de emeritus hoogleraar, althans in de letterlijke zin van het woord, gelijk al voelen de huidige blijf-thuis-tijden toch onzekerder aan dan alle andere jaren die ik tot dusver op dit aardbolletje mocht doorbrengen. Toen ik even ging wandelen omdat ik aan deze column maar geen passend einde kon breien, constateerde ik dat gemeentewerkers de kersversiering boven de Viesesstraat alweer aan het ophangen waren, dat de buurtkat vanaf z’n vaste plekkie nog altijd om heerlijke aandacht hengelt en dat het meisje bij de ‘coffee to go’ nog net zo lief lacht als gisteren. Het zijn mijn kleine zekerheidjes in deze onzekere tijden. Morgen schrijf ik weer een column, Gijpie zal vanavond (ik schrijf dit op maandag) de wereldproblemen vast wel weer weglachen (‘Die malle Trumpie toch… laat gaan joh’) en ‘good old’ Maarten delibereert me daarna ongetwijfeld weer prettig in slaap. Het kon slechter.