In meningenland Nederland is er altijd wel een tegengeluid. Dat bedoel ik niet cynisch, want ik vind de verscheidenheid aan meningen in ons drukbevolkte Madurodam aan Zee juist mooi en, vanuit democratisch oogpunt, ook waardevol. We hebben hier zelfs een minister van Onderwijs die vindt dat reformatorische scholen homoseksualiteit mogen afkeuren en hoeveel moeite ik daar persoonlijk ook mee heb… hij mág dat vinden en ik zal de man om zijn mening zeker niet naar het leven staan. Wél zou ik er geen traan om laten als Arie Slob op Mars ging wonen, maar helaas is die optie er nog niet. Via deze malle omweg kom ik uit bij het plan van kunstenaar Gerhard Lentink om een torenhoog ‘vrouwenfiguur’ neer te zetten aan de kop van Stadswerven. Ik vind dat een goed idee, want prachtontwerp, prettig ook voor de ‘herkenbaarheid’ van de stad (vanaf het water) en ook niet al te duur, want de gemeente hoeft slechts twee ton bij te dragen aan een goed gefundeerde sokkel. En nu is er een tegengeluid; er heeft zich een groep mensen gemeld die het hélemaal niet zo’n goed idee vindt als er op deze plek een Hanneken cq Choëphore zou verrijzen. Er zijn immers ook stadsgenoten die het kunstwerk niet mooi vinden… of toch wél, maar niet op die plek. Geen idee trouwens hoe ‘massaal’ de tegenstand is, maar dát zal blijken uit het aantal keren dat de petitie tegen het kunstwerk ondertekend wordt. En al ben ik zelf dus voorstander van het project, het zou flauw van me zijn om het ‘anti-geluid’ te negeren. Overigens vind ik dat je dat tegengas (mits goed gemotiveerd) als gemeente ook daadwerkelijk serieus moet nemen. Dikke Willem aan het Statenplein is ons destijds gewoon in de maag gesplitst. En nee, da’s geen anti-Oranje-dingetje van me, ik vind het gewoon een eh… schaambeeld, al heb ik Willems hondje inmiddels wél in mijn hart gesloten.