Ik schrijf deze column nu al elf jaar en ik ben al sinds medio jaren tachtig (met uitzondering van twee decennia in het Hilversumse talkshowwereldje) aan deze krant verbonden. Daar mag u natuurlijk van vinden wat u wilt, maar het heeft in ieder geval één voordeel: je krijgt, zonder direct een archief te hoeven raadplegen, een aardig beeld van de ontwikkeling van deze stad. Zo is het bijvoorbeeld nog maar twintig geleden dat Dordt in de ‘hitparade’ van meest aantrekkelijke Nederlandse gemeentes zo’n beetje – á la Sparta zeg maar – onderin de middenmoot vertoefde. Vandaag de dag, zo blijkt uit de jaarlijks verschijnende ‘woonaantrekkelijkheidsindex’ staan we op de twaalfde plek en da’s toch mooi weer enkele plaatsjes hoger dan in de afgelopen vijf jaar, waarin we zo’n beetje rond plek vijftien bleven steken. Gemeten over een jaartje of twintig vertoont Dordt een gestaag stijgende lijn en dat is knap, want er was wel degelijk een tijd dat deze stad zo’n beetje onderaan stond in dit jaarlijks gepubliceerde lijstje, waarin de 50 grootste gemeenten van ons land op meer dan 40 punten met elkaar vergeleken worden. En geloof me, de ‘Atlas der gemeenten’ komt tot stand op basis van serieus onderzoek. Het gaat er hier dus niet louter en alleen om wie de mooiste monumentjes binnen z’n gemeentegrenzen heeft staan, maar ook om zaken als bereikbaarheid, welvaart, veiligheid, cultureel en culinair aanbod en de ‘waar voor je geld’ die je krijgt als je in een van die 50 steden een huis koopt. We staan nu dus (boven Rotjeknor en Eindhoven trouwens) op plek 12 in deze Top 50, die wordt aangevoerd door Amsterdam. Is dat reden om de vlag uit te hangen? Nee, eigenlijk niet, want Dordt telt nog altijd tè veel arbeidsongeschikten, werkzoekenden, lege winkelpanden en mensen met een laag inkomen. Kort door de bocht… Dordt is momenteel eigenlijk vooral een ‘topstad’ voor mensen die wat te makken hebben. Werk aan de winkel dus.