Eigenlijk ben ik een dag te laat met deze column, want het was gisteren precies 35 jaar geleden dat Kees Buddingh’ overleed. Al een kleine tien jaar geleden hield ik op deze plek een pleidooi voor een standbeeld van Dordts bekendste schrijver en dichter. Helaas is dat er nog altijd niet van gekomen. Hoe dat beeld er uit zou moeten zien, waar het zou moeten staan en – óók niet onbelangrijk – wie dat moet betalen zijn vragen waar ik nou niet direct hét antwoord op heb? Nou ja, ik heb er wel een mening over natuurlijk. Om maar eens met die eerste vraag te beginnen; tikkie ouderwets van me misschien, maar ik zie graag een goed gelijkend beeld in brons (zonder sokkel, gewoon op ‘straathoogte’) van de man zoals ik hem mij herinner, dus… handen in de zakken van zijn Leo Beenhakker-jas, krantje onder de oksel en in zijn hand die eeuwige pijp. En waar moet dat beeld dan staan? Eigenlijk bij zijn geliefde DFC of bij zijn andere ‘club’ Pictura. Of misschien bij de bushalte aan de Bankastraat, waar hij zijn vrouw Stientje altijd lang nakeek als zij daar opstapte? Een meer opvallende plek in de binnenstad lijkt me uiteindelijk tóch beter. En de kosten? Ik denk dat we daar geen gemeenschapsgeld voor nodig hebben; de benodigde fondsen zijn vast wel in gezamenlijkheid bijeen te brengen op het moment dat de een of andere partij (Buddingh’genootschap?) een campagne begint. Overigens was ik onlangs een dagje in Vlissingen en zag daar een wel héél bijzonder (door kunstenaar Berry Holslag vervaardigd) beeld van de in 1757 in Vlissingen geboren dichter Jacobus Bellamy. Nee, niet in ouderwets brons, maar van weerbestendig (gestaald… kan dat?) keramiek. Toegegeven, ietwat onwennig bij de eerste aanblik, want volledig in kleur. Sinds dat dagje Vlissingen zie ik het helemaal voor me: Kees Buddingh’ in ‘full color’ op dat pleintje bij het Lindershuis.