Al vaker schreef ik over armoede in Dordrecht en aangezien dit onderwerp uitgerekend vandaag op de agenda van de gemeenteraad staat, wil ik daar nog even iets over kwijt. Eerst de feiten: maar liefst één op de negen gezinnen in deze stad leeft onder de armoedegrens, hetgeen er op neer komt dat ongeveer tien tot vijftienduizend Dordtenaren structureel niet rond kunnen komen. Dit concludeerde ik enkele jaren geleden al en geloof me, dit ‘coronajaar’ zal de financiële situatie van deze mensen geen goed gedaan hebben. Nu zijn de gemeentelijke voornemens en intenties in het programma ‘Samen tegen Armoede’, dat vandaag in de raad ‘behandeld’ wordt, op zich niet verkeerd, maar ik plaats er tóch mijn kanttekeningen bij. In deze beleidsnotitie draait het namelijk vooral om het aanbrengen van organisatorische verbeteringen, zoals een scherpere onderlinge afstemming van de diverse ‘partners’ in dit speelveld. Ook wordt de nadruk gelegd op het verder optuigen van zogeheten online-diensten, maar die gaan nou juist veelal voorbij aan de doelgroep, die deels bestaat uit mensen die zich niet eens een computer kunnen veroorloven en dus ook nauwelijks kennis nemen van (of toegang hebben tót) dat ‘verbeterde’ aanbod aan digitale service-mogelijkheden. Verbeteringen waar je wél potten mee kunt breken komen in de beleidsnota nauwelijks voor. De Buitenwacht en het Platform tegen Armoedebestrijding (twee instellingen die zich hier intensief met armoedeproblematiek bezig houden) pleiten bijvoorbeeld al jaren voor betere één-op-één-contacten met mensen in financiële nood en die kun je vooral bewerkstelligen door het opzetten van laagdrempelige inlooppunten in de wijken en door (met hulp van ervaringsdeskundigen) in te zetten op vroegtijdige signalering van ‘ontluikende’ probleemsituaties. Juist deze aanbevelingen, ‘onderschreven’ door het Sociaal Cultureel Planbureau, de Nationale Ombudsman en de Rekenkamer, vind je in het gemeentelijke programma nauwelijks terug. Buitenwacht en Platform hopen dan ook dat de nota vanmiddag niet simpelweg afgehamerd wordt. ‘Terug naar de tekentafel’, luidt eigenlijk hun credo en dat onderschrijf ik van harte.