Misschien is het wel typisch Dordts… een winkel die zó populair is dat je de lompheid van de neringhouder op de koop toe neemt. Dirk van der Lee, die decennia achtereen platenzaak Simpele Fons aan de Grote Spuistraat bestierde, was niet altijd even aardig tegen klanten die, in zijn ogen, wat smakeloos waren in hun muziekkeuze. ,,Ga je dit serieus kopen joh? We hebben ook échte muziek hoor.’
In mijn krant lees ik dat er over Dirk en zijn bijzondere platenzaak een boekje in de maak is en daar verheug ik me op.  Ik kwam er in de jaren tachtig vaak (woonde er ‘om de hoek’), maar kocht er niet bij élk bezoek zo’n peperdure lp á raison van 25 gulden. Nee, ik mocht er ook graag zomaar wat ‘browsen’ en hoorde Dirk graag vertellen over zijn aanwinsten en aanbevelingen. Om de een of andere reden (ik denk dat hij m’n vriendin destijds wel leuk vond) kreeg ik, bij het verlaten van de winkel, nooit die verbale knauw na die veel andere niet-kopers soms wel kregen. Overigens zat niemand daar écht mee hoor: ,,Dirk bedoelt het zo slecht niet… zijn woorden komen gewoon wat rottig z’n strot uit’’, zo zeiden vaste klanten vaak gekscherend over hem.
Op een druilerige zondagochtend, ergens medio jaren tachtig, zie ik vanuit ons keukenraam aan het Spuiplein de toen nog nét niet wereldberoemde Ruud Gullit uit zijn auto stappen. Het was hem, in die nog internetloze tijd, vermoedelijk ter ore gekomen dat die Dordtse platenzaak een verdraaid aardige reggea-collectie had en aangezien koopzondagen destijds nog niet bestonden had Dirk speciaal voor Gullit even illegaal zijn deuren geopend. Ik werkte al bij de Dordtenaar en een stukkie met foto van deze beroemdheid in die winkel zou zeker niet misstaan hebben in de maandagkrant. Toch heb ik geen actie ondernomen… vanwege die Feyenoorder die ik zijn privacy gunde en vanwege Dirk die me ongetwijfeld tot in lengte van dagen vervloekt zou hebben.

Afbeelding: © Cees Schilthuizen / Regionaal Archief Dordrecht