Kees en Emma Thies, naast vader en dochter nu óók collega’s

Zij staat aan het begin van haar journalistieke carrière… hij heeft álle disciplines van het vak al eens ‘bewandeld.’ Kees en Emma Thies, vader en dochter en tegenwoordig ook vakgenoten, want beiden actief bij verschillende edities van deze krant…. zij in Utrecht, waar ze tegenwoordig ook woont en hij hier op dit eiland waar hij, als geboren Rotterdammer, zijn hart aan verpand heeft. Een Facetime-gesprek over journalistiek, over hoe print meer en meer plaats maakt voor digitaal en over je werk blijven doen in tijden van corona. ,,Je moet en wil overal bovenop zitten, maar dát kan nu gewoon even niet.’’

Kees: ,,Ik kan me nog goed herinneren dat ik je afraadde om dit vak in te gaan. Je kwam net van het Dalton, waar je een Atheneumdiploma in de wacht sleepte en ik zei: ga rechten studeren of zoiets; je zou een hele goeie strafpleiter kunnen worden. Maar je sloeg mijn advies volledig in de wind… je moest en zou de journalistiek in.’’

Emma: ,,Tja, thuis ging het aan tafel altijd al over het nieuws, over politiek, over de maatschappij en vooral over de krant van morgen. Jij en mam (Els Thies werkt als eindredacteur bij het AD) hebben het er, misschien niet eens bewust, met de paplepel ingegoten. Je zou dus kunnen stellen dat ik erfelijk belast ben. Hoe is dat trouwens bij jou begonnen? Jouw ouders, mijn inmiddels overleden opa en oma, en veel andere familieleden werken of werkten in de zorg. Toch heb jij die weg niet bewandeld?

Kees: ,,Nee, ik wist al héél vroeg in mijn leven dat ik bij de krant wilde werken… ik hield van schrijven, ik groeide op met Pietje Bell en ik verslond alle afleveringen van Lou Grant op de televisie. Op 12-jarige leeftijd won ik ook nog eens de hoofdprijs in een opstelwedstrijd van alle Rotterdamse scholen en toen wist ik het zeker: ik wil bij de krant gaan werken. Toen ik mijn winnende opstel, mét mijn naam er boven, in ‘De Havenloods’ zag staan vóelde dat eigenlijk heel logisch aan. Pietje Bell is trouwens nooit meer helemaal uit me verdwenen, zo realiseer ik me ineens, want ook al heb ik televisie en radio gemaakt en was ik ooit zelfs voorlichter… kranten maken blijft het mooiste wat er is. Hoe zie jij dat eigenlijk?’’

Emma: ,,Ach, ik weet natuurlijk nog niet hoe het verder in mijn leven gaat lopen. Bij Rijnmond mocht ik aan radio en televisie snuffelen en documentaires maken blijft ook een ambitie. Trouwens, volgens mij wordt hier het verschil in generaties wel duidelijk, want jij bent nog echt van dat krantje onder de oksel. Daar is op zich niks mis mee, maar in mijn werk bij het Utrechts Nieuwsblad staat digitaal toch écht voorop: mijn artikelen gaan meestal eerst online en later komen ze misschien nog in de papieren editie, maar dat zie ik meestal niet eens. Het is misschien gek om dat als journalist te zeggen, maar eigenlijk lees ik de krant alleen nog maar via een beeldscherm. Volgens mij gaat de papieren krant op een dag helemaal verdwijnen, maar ik heb zo het vermoeden dat jij dat anders ziet.’’

Kees: ,,Inderdaad… ik denk dat er altijd wel papieren kranten blijven bestaan, al fungeren die steeds minder als heuse nieuwsbron. De gedrukte krant lees ik tegenwoordig vooral voor wat verdieping en ontspanning… voor achtergronden, analyses, interviews en columns. Trouwens… lees je die van mij nog wel eens?’’

Na zóveel jaar in dit vak kun je wel een stootje hebben en, eerlijk is eerlijk, ik deel ook wel eens een tikkie uit, dus dan moet je niet zeurenKees Thies

Emma: ,,Jawel, maar niet elke dag, want ik woon nu eenmaal in een andere regio. Ik kom ze wel regelmatig tegen op de tijdlijntjes van mijn ‘socials’ en dan schrik ik wel eens van de reacties die mensen zich soms denken te kunnen veroorloven… die zijn niet altijd even fris, vooral als je over precaire onderwerpen schrijft, zoals corona, de kleur van Piet of vuurwerk. Mensen kunnen dan zo onredelijk en soms zelfs onbeschoft reageren. Daar heb ik wel eens moeite mee… dat je dan zóveel bagger over je heen krijgt.’’

Kees: ,,Ach, daar ik heb niet zo’n last van hoor… na zóveel jaar in dit vak kun je wel een stootje hebben en, eerlijk is eerlijk, ik deel ook wel eens een tikkie uit, dus dan moet je niet zeuren. Nu jij zelf ook twee rubrieken hebt (een sociaal-economische en eentje over kleine strafzaken, red.) zul je ook wel veel reacties ontvangen?’’

Emma: ,,Jawel, maar op een héél andere manier. Bij die economie-rubriek bijvoorbeeld gaan lezers je soms als een soort ombudsvrouw zien. Onlangs schreef ik een stuk over de gevolgen van de Brexit en toen kreeg ik van iemand de vraag of hij zijn stacaravan nog wel in Engeland moest bestellen. Tja, daar heb ik geen antwoord op natuurlijk. Bij mijn rechtbankrubriek ‘Boefjes’ maakt de opmaakredactie voor de digitale krant nog wel eens een fotomontage van mijn persoontje bij de rechtbank of, toen het een keer dáárover ging, ook in een heuse wietplantage of bij een aanhouding. Er was zelfs een lezer die dacht dat ik de vrijgesproken verdachte was, want onder het verhaal schreef hij op Facebook: tja, met zó’n smoeltje komt ze d’r wel mee weg natuurlijk. Daar moest ik vreselijk om lachen. Ik zie trouwens dat jij tegenwoordig ook vaak in allerlei situaties gephotoshopt wordt… best maf eigenlijk.’’

Kees: ,,Nou inderdaad. Ik schreef een keer een column over een kennis van me die nogal complotterig denkt over corona… ik noemde hem Sjon, maar da’s niet zijn echte naam omdat ik mensen uit mijn directe omgeving meestal in bescherming neem. Hoe dan ook, ik schreef dat Sjon zelf op de IC belandde met corona, alwaar hij een tijdje in een kunstmatige coma aan de beademing lag. Inmiddels is hij weer thuis, maar nog altijd is hij niet helemaal de ouwe, want hij ruikt niks en hij proeft niks. Dat corona zó ernstig kan uitpakken willen sommige mensen kennelijk niet horen, want dat komt niet in hun straatje te pas. 

Er zijn toen daadwerkelijk wat van die viruswappies gaan zoeken op de naam Sjon in mijn Facebook-vriendenlijst en de enige Sjon die ze daar aantroffen had toevallig nét een fotootje geplaatst van een overheerlijke tosti die hij zojuist had klaargemaakt. En dus trof ik onder mijn column de reactie aan: zie je wel, Thies overdrijft, want Sjon zit lekker een tosti te eten. En oh ja, het fotootje bij die column was mijn vaste portretje, maar dan ingemonteerd in een ziekenhuiskamer… schrijft er iemand; het is toch ook schandalig hè? Staat ‘ie naast een doodzieke Sjon en ook nog eens zonder mondkapje. 

Ja, sorry hoor… dán breekt mijn klomp. Overigens wil ik benadrukken dat al die mopperaars, schreeuwers en klagers op de Facebook-pagina van de krant de werkelijkheid niet weerspiegelen. Ik ontvang over het algemeen meestal prima onderbouwde reacties van weldenkende lezers, van wie ik weet dat ze, ook in deze moeilijke tijden, gewoon de tering naar de nering zetten. Maar genoeg daarover… even iets anders. Ik vind het eerlijk gezegd wel bijzonder dat juist jij nu een sociaal-economische rubriek schrijft. Ik bedoel… economie was nou niet bepaald je lievelingsvak op school.’’

E: ,,Ik vond het zelf ook wel verrassend dat de krant mij hiervoor vroeg. Ze zochten iemand die ingewikkelde materie op begrijpelijke wijze kan vertolken en volgens mij hebben ze dat goed gezien, want ik vind het inderdaad een uitdaging om moeilijke onderwerpen behapbaar te maken… dat is gewoon een van de leukere aspecten van dit vak. Ik maak die rubriek in ieder geval met veel plezier en ik heb begrepen dat ‘ie goed gelezen wordt. De lezers, zo blijkt uit onderzoek, vinden het prettig om over de alledaagse gevolgen van economische ontwikkelingen te lezen.’’

Kees: ,,In hoeverre heeft de coronacrisis jouw werk veranderd. Ik bedoel… de redacties houden momenteel de deuren gesloten, dus je zult, net als ik, vooral vanuit huis bezig zijn?’’

Emma: ,,Dat was aanvankelijk best wel wennen, want als beginnend journalist ben je natuurlijk vooral op zoek naar feedback en goeie raad. Nu moet ik ineens heel zelfstandig opereren en mijn eigen creativiteit aanspreken. Gelukkig kan ik soms even telefonisch met jou of met ma overleggen over bepaalde onderwerpen. Ondanks alle ellende heeft corona mij trouwens veel goeds gebracht… kranten worden momenteel aandachtiger dan ooit gelezen en dus is er voor goed opgeleide journalisten veel werk aan de winkel. Het is alleen zo jammer dat je nergens meer komt. Veel van de gesprekken die ik voer zijn telefoon- of videogesprekken, terwijl het eigenlijk zóveel leuker is om naar mensen en plekken toe te gaan. Daar zal jij ook wel last van hebben toch?’’

Kees: ,,Ja, soms wel, al was ik als columnist tóch al gewend om vanuit huis te werken. Maar inderdaad, ik zie minder mensen dan voorheen, want er zijn nauwelijks bijeenkomsten of persconferenties en ook mijn maandelijkse theatertalkshow Kunstmin Live staat even ‘on hold.’ Om toch een beetje ‘streetwise’ te blijven maak ik tegenwoordig lange wandelingen en dat werkt goed, want Dordt is nu eenmaal een stad met een dorps karakter, dus uiteindelijk raak je, meestal onder het genot van een ‘coffee to go’, wel weer met iemand in gesprek.

Jou zie ik vooral te weinig en áls je dan komt kan ik je niet eens even lekker vast pakken… dá’s waardeloos.Kees Thies

Ik heb tot dusver in ieder geval nog niet zonder onderwerpen gezeten, al schrijf ik nu vaker over corona-gerelateerde onderwerpen dan me lief is. Daarbij heb ik natuurlijk de mazzel – en daar ben ik me zeer van bewust – dat het welbekende schip met centjes elke maand gewoon weer aanmeert… dat geeft rust in het hoofd. Los van het financiële vind ik het nóg belangrijker dat ik thuis in ieder geval nog mijn vrouw, mijn zoon en mijn hond heb om mee te knuffelen of om lekker tegenaan te zeuren, al vind ik het jammer dat ik de rest van de familie en mijn vrienden momenteel minder zie. Jou zie ik vooral te weinig en áls je dan komt kan ik je niet eens even lekker vast pakken… dá’s waardeloos. Voor jou moet het allemaal nóg moeilijker zijn. Ik bedoel, je bent vrijgezel, maar een beetje leuk daten zit er momenteel nauwelijks in zeker?

Emma: ,,Ach… het is niet dat ik daar nou voortdurend bewust mee bezig ben, maar een beetje gezellig sjansen in de kroeg of op een terrasje is er nu even niet bij. En als je dan, via Tinder of zo, tóch met iemand wil afspreken kan dat eigenlijk nergens. Ik mis sowieso het hele uitgaan met mijn vrienden… ik heb last van knaldrang, zeg maar. Heb jij dat ook?’’

Kees: ,,Nee, niet echt, maar dat zal wel door de leeftijd komen. Ik mis wel mijn vaste kroegjes en terrassen en ik vind het vervelend dat ik niet zomaar spontaan een restaurantje kan binnen lopen. In het begin vond ik het nog wel leuk om te Netflixen, maar ik ben nu wel klaar met al die Scandinavische series, je weet wel: Zweedse vrouw in zelfgebreide trui lost tergend langzaam een moord op door met sombere blik naar een zwart meer te staren…. daar heb ik het nou wel mee gehad. Ik lees nu vooral veel en verder hou ik me bezig met de voorbereiding van mijn jubileumboek, dat eigenlijk deze maand zou verschijnen. Dat is nu uitgesteld naar het voorjaar en da’s maar goed ook want de boekwinkels zijn momenteel dicht. Ik moet nu ophangen… kom je nog naar Dordt in deze Nieuwjaarsweek?’’

Emma: ,,Later misschien. Veel weekendklussen de komende weken. Ben nu trouwens ook aan het werk.’’

Kees: ,,Wen er maar aan.’’

Emma: ,,Ja doei… kus… haast.’’

_______________________________________________________________________________________________________

Emma Thies
Emma Thies studeerde twee jaar geleden af op de Utrechtse school voor Journalistiek, doorliep een succesvolle stage bij RTV Rijnmond en bekwaamde zich al jong als documentairemaakster met de film ‘Hard IJs’ over de jonge skeleton-atlete Kimberley Bos op weg naar de Olympische winterspelen. Inmiddels schrijft ze een rechtbankrubriek (Boefjes) voor het AD/Utrechts Nieuwsblad, waar ze ook verslaggever is. Voor diverse regionale edities van het AD schrijft ze sinds kort ook een wekelijkse sociaal-economische rubriek.

_______________________________________________________________________________________________________

Kees Thies
Na een stage bij Het Vrije Volk begon Kees Thies zijn loopbaan beginjaren tachtig bij deze krant. In 1991 vertrok hij naar ‘omroepland’ waar hij redacteur en later ook eindredacteur en mede-bedenker werd van diverse Hilversumse talkshows met onder andere Tom Egbers, Astrid Joosten en Jan Lenferink. Even maakte hij een ‘zijsprongetje’ met de Nederlandse editie van ‘De Zwakste Schakel’ (Chazia Mourali) en via de pr (‘een prettig uitstapje bij het Dordrechts Museum’) keerde hij in 2009 terug bij deze krant, waar hij inmiddels alweer ruim tien jaar lang een dagelijkse column verzorgt. Ook trok hij de afgelopen vijf jaar samen met ex-Berini Marjolein Meijers volle zalen met de muzikale theatertalkshow Kunstmin Live.

_______________________________________________________________________________________________________