‘In gelul kun je niet wonen.’ Die uitspraak van de in 1994 overleden PvdA-politicus Jan Schaefer schiet de laatste tijd vaak door mijn hoofd. Het zinnetje is momenteel namelijk actueler dan ooit en zou wat mij betreft, ingelijst en wel, aan de muur van de gemeentelijke vergaderzaal in het Dordtse stadhuis mogen hangen. Dit onder het motto ‘bouwambities prima, maar bouw nou niet alleen voor de welgestelden. Dát is namelijk precies wat er hier momenteel gaande is; de meeste nieuwbouwprojecten op dit eiland zijn gericht op mensen met een wat dikkere portemonnee, terwijl hier een schreeuwende en ook nog eens toenemende behoefte bestaat aan (voor starters ‘haalbare’) koopwoningen van om en nabij de twee ton.
En oh ja… misschien kunnen ze dat tegeltekstje wellicht ook ophangen bij de voordeur van de diverse wooncorporaties in deze stad, zodat alle medewerkers zich bij de aanvang van hun werkdag (als ze straks weer naar kantoor mogen) zich realiseren voor wie ze eigenlijk ooit opgericht zijn… namelijk voor plaatsgenoten die op zoek zijn naar een betaalbare huurwoning. Die zijn in deze stad namelijk nauwelijks nog te vinden voor mensen met een modaal inkomen.
Toen ik Schaefer nog even ‘googelde’ om te checken naar de exacte context van zijn woorden (die hij overigens bezigde tijdens een Kamerdebat, medio jaren zeventig, over woningbouw) ontdekte ik dat de hartenkreet van deze, ooit als banketbakker en tot staatssecretaris opgeklommen idealist, nooit letterlijk in de notulen zijn opgenomen omdat het woordje ‘gelul’ destijds niet door de beugel kon en dus werd dat veranderd in ‘geouwehoer.’ En oh ja, ik kwam er (met dank aan Wikipedia dus) ook achter dat we in Dordrecht – in Crabbehof om precies te zijn – zelfs een hofje naar de man genoemd hebben. Ik vrees dat hij vandaag de dag vriendelijk voor deze eer bedankt zou hebben. ,,Dordt is een arbeidersstad… bóuw dan ook voor arbeiders. Niet lullen maar poetsen’’ Ik hóór het hem bijna zeggen.