In deze moeizame maanden onderscheiden zich – even los van malle complotwappies – diverse menstypes: zo is er bijvoorbeeld de ‘Grote Zure Zemelbrigade’ die zich (meestal via de sociale media) vooral bezig houdt met klagen over wat er allemaal niet meer kan en mag. Ik word altijd een beetje mistroostig van die eeuwige dorpspomp-mopperaars, maar gelukkig zijn er, juist in tijden van crisis, ook positieve mensen, die vooral in kansen en mogelijkheden denken en daarbij hun medemens niet uit het oog verliezen. Barry, die ik aantref bij zijn busje op een Dordts industrieterrein, is zo’n chronische positivo die simpelweg de tijd niet heeft om te zeuren. Hoewel hij de pensioengerechtigde leeftijd inmiddels al even gepasseerd is, was hij tot voor enkele maanden geleden nog kok in een groot Rotterdams restaurant. Toen dat bedrijf als gevolg van de coronacrisis de deuren moest sluiten besloot Barry in zijn woonplaats Dordrecht een bedrijfspandje te huren alwaar hij afgelopen zomer een maaltijd- en boodschappenservice voor en door senioren begon. Dat bedrijf loopt inmiddels als een tierelier en inmiddels heeft Barry al een handje vol leeftijdgenoten moeten inhuren om zijn toko op volle kracht draaiende te kunnen houden. ,,We noemen onszelf de grijze brigade’’, zegt hij, terwijl hij zijn busje met maaltijden en boodschappentassen staat in te laden. ,,Vanavond bezorgen we weer zo ongeveer zestig bestellingen aan huis en voor morgen zijn we ook alweer volgeboekt.’’
Voordat hij zijn keuken weer binnen stapt draait de onvermoeibare Barry zich nog één keer om. ,,Verspil nooit een goeie crisis’’, roept hij me lachend toe vanuit de deuropening. Hij mag het zeggen, want ik weet dat hij een groot deel van zijn verdiensten maandelijks overmaakt aan een opvanghuis voor verslaafde daklozen in het noorden van het land. Voor Barry’s volledige levensverhaal is deze column te kort, maar laat ik het zo zeggen… ik weet als voormalig rechtbankverslaggever dat hij eh… ‘van ver’ komt.