Groeien we nou nog steeds of zijn we, zoals ik afgelopen vrijdag in mijn krant las, momenteel juist aan het krimpen,? Het antwoord op die vraag is afhankelijk van hoe je er tegenaan kijkt. Precies een jaar geleden kwamen ‘we’ op dit eiland voor het eerst in lange tijd weer boven de 119.000 inwoners uit. Om precies te zijn zaten we op 1 januari 2020 op 119.284 schapekoppen en dat zijn er op dit moment ongeveer 100 minder. Het zijn er zelfs duizend minder als je het huidige inwonertal afzet tegen het jaar 2002, toen Dordt, voor het eerst in haar geschiedenis, het aantal van 120.000 inwoners passeerde. Toch kun je nou ook weer niet stellen dat we écht krimpen, want over een langere periode gemeten ‘dansen’ we eigenlijk al een jaartje of dertig, veertig met z’n allen zo rond de 118.500 met zo nu en dan wat uitschietmomentjes naar boven of naar beneden. In scheepvaarttermen zou je dus kunnen stellen ‘steady as she goes’, want er is in deze stad momenteel geen angstig grote leegloop gaande, dus een spookstad dreigen we nou ook weer niet meteen te worden. Feit is echter dat de bevolkingsgroei (zowel landelijk als wereldwijd) nog altijd behoorlijk snel toeneemt en dus is er op zich niks mis mee om, op dit moment in de tijd, in te zetten op groei. In een voller wordende Randstad en ‘Eurregio’ (laten we de blik ook even op het zuiden richten) dreigt een niet-groeiend (en ook nog eens vergrijzend) Dordt in de komende decennia, ten opzichte van ‘de omgeving’ een relatief kleine gemeente te worden en dat is altijd funest voor het voorzieningenniveau. Een iets groter Dordrecht (met zo ongeveer 140.000 inwoners dus) kan haar inwoners in de toekomst blijven ‘bedienen’ op het gebied van zorg, opleidingen, werk, vervoer, cultuur en winkelaanbod. Of we het nu leuk vinden of niet… we móeten gewoon ‘mee’ en zo zal het ook gaan.