Het was juist die nimmer aflatende ‘reuring’ die me als jongeling – opgegroeid in het destijds nog comateuze Sterrenburg – ooit naar het stadscentrum trok. Nu zou ik niet meer kunnen aarden in een buitenwijk, hoezeer ik ook nog altijd op Sterrenburg gesteld ben. Elke Dordtse wijk heeft trouwens zo haar eigen charme, maar voor mij gaat er niets boven de binnenstad, die me bij voortduring van bank en buis vandaan houdt. Niet dat ik nou nooit eens languit op de driezits mijn tijd lig weg te netflixen, maar het is gewoon lekker om in de avonduren even naar de bioscoop, een concertje, een terrasje of een restaurantje te kunnen lopen. Leven te midden van leven… dát is voor mij de aantrekkingskracht van wonen in de binnenstad en een beetje overlast mág daar best bij horen. Toch zitten óók grenzen aan overlast en die worden op en rond het Vrieseplein, al véél te lang overschreden. Het Kromhout (met de daar centraal gelegen dag- en nachtopvang van het Leger des Heils) is, zo’n beetje vanaf Het Steegoversloot tot en met de Cornelis de Wittstraat, eindigend in supermarkt Dirk (waar zich ‘de tap’ van openluchtcafé Vrieseplein bevindt) een ware magneet voor dapies, ‘dopies’, dealers en dronkenlappen geworden en de omwonenden, die heus wel wat eelt op hun ziel hebben, worden daar stapelgek van. Ze voelen zich in de steek gelaten door de lokale overheid die de situatie al decennia achtereen té veel op haar beloop laat. Met potsierlijk geplaatste camera’s los je de problemen niet op. Dat doe je alleen maar door serieus in te zetten op handhaving en verandering. En nee, mijn kritiek is niet gericht op politie en toezichthouders; zij werken zich uit de naad, maar kunnen hier louter dweilen met de kraan open. Toegegeven… het is er nu even ‘corona-stil’, maar het Vrieseplein, in potentie misschien wel het gezelligste plein van Dordt, is het symbool van gemeentelijke onmacht en onkunde geworden.