Harm, die zojuist de zijtassen van zijn brommer heeft volgeladen met groenten en fruit van de vrijdagmarkt, begroet me als gewoonlijk niet bepaald fijnzinnig. ,,Zo, jij hier? Heb die kutkeurona je nou nog steeds niet te grazen genomen?’’ Hij bedoelt eigenlijk ‘Goeiemorgen, leuk je te zien, hoe is het met je?’, maar Harms woorden rollen altijd wat rottig z’n strot uit. ,,Nee jij ziet er lekker uit met die knalroze helm op… je lijkt wel een wandelende aambei’’, luidt mijn antwoord (ik pas me altijd snel aan) en Harm zet zijn helm, die hij zojuist moeizaam had vastgegespt, weer af. ,,Ja joh, die is van m’n dochter. Ze heb ook een bijpassende scooter. Ik kon de mijne effe niet vinden, dus heb ik die van haar maar even gepakt. En ik weet best da’k voor lul loop met die klotekleur, maar het kan me geen zak schelen, zegt Harm die verbaal altijd kwistig met genitaliën smijt. Ik kan het van ‘m hebben omdat ik weet dat hij een doodgoeie vent is. Vroeger runde Harm een garage, waar hij altijd veel moeite deed om mijn ouwe autootje tegen zo weinig mogelijk kosten door de keuring te slepen. Hij wist dat ik destijds (nét van de journalistenschool) weinig te makken had en daarom stak hij er altijd veel extra tijd in, die hij nooit factureerde. ,,Begin jij nou niet over kleurtjes’’, zegt Harm, terwijl hij zijn roze helm weer op zijn hoofd zet. ,,Die Lada waarin jij vroeger reed had zó’n felle kleur dat je d’r lasogen van kreeg. Jij noemde het Tsjernobylblauw. Daar moest ik altijd erg om lachen.’’
Harm start zijn (overigens gifgroene) brommer en draait zich nog één keer naar me toe:  ,,Dat mondkappie staat je goed trouwens. Ik zou ‘m ophouwen als ik jou was.’’ Dan rijdt hij weg. Hij bedoelt: ,,Fijn je weer even gesproken te hebben en tot ziens.’’ Maar ja, zo praat Harm nu eenmaal niet.