Het is dat ik (stadsmannetje) geen klompen draag, want – mocht dat wél het geval geweest zijn – dan zouden ze spontaan gebroken zijn nadat ik dat bericht in mijn krant las over buurthuizen. Het college van b en w wil die namelijk nieuw leven gaan inblazen en da’s op zich mooi nieuws natuurlijk. Toch maakte het bericht me ook wel een beetje boos, want het waren vooral die politieke partijen die momenteel het college vormen, die het buurt- en opbouwwerk de afgelopen jaren zo’n beetje tot op de grond toe hebben afgebroken. Het is zoiets van: je kapt een boom op je dorpsplein (want dat geeft zoveel blad en dat moet je allemaal steeds maar weer opruimen), je werpt vervolgens een blik op het nu kale dorpsplein en je zegt vervolgens: ‘Weet je wát hier leuk en nuttig zou zijn? Een boom.’
Maar goed, ik draag geen klompen en mijn boze bui is alweer over. Laat ik vooral blij zijn dat de dames en heren politici op dit eiland eindelijk het licht weer een beetje zien. Al jaren pleit ik in mijn columns voor de terugkeer van buurthuizen (of buurthuiskamers) in mijn stad. Waarom? Tja, om velerlei redenen eigenlijk: ze zijn nuttig voor de sociale samenhang (buurtgevoel), ze kunnen als vraagbaak dienen voor van alles en nog wat, je komt er in contact met je wijkagent, ze kunnen fungeren als ‘verwijspost’ (schuldhulp, zorg etc.), je vangt er vroegtijdig ‘signalen uit de buurt’ op (dreigende buurconflicten, kinderen in de knel, verwaarlozing), ze komen van pas bij de bestrijding van eenzaamheid (onderschat de kracht van een simpele bingo-avond niet) en je kunt er ook nog samen een feestje vieren of rouwen. Nu was ik in de jaren tachtig en vroege jaren negentig óók al een periode actief voor deze krant en ik was destijds getuige van de teloorgang van de buurthuizen in deze stad. En nee, die functioneerden destijds écht niet allemaal perfect, maar nuttig waren ze zeker.