Al héél lang woon ik in de binnenstad en nog altijd als ik door eeuwenoude straten loop, voelt het alsof ik ‘gedragen’ wordt door generaties die mij voor gingen. En ja, natuurlijk is mijn stad zóveel leuker en aantrekkelijker als ‘ie hier en daar een beetje bruist, maar helaas… zo is het momenteel gewoon even niet. Het is nu soms stil op onvermoede plekken en dat wekt tegenstrijdige gevoelens bij me op. Dat zijn vooral gevoelens van weemoed, al voel ik me tegelijkertijd ook bevoorrecht dat ik de stad nu ook eens van een héél andere kant mag leren kennen. Die avondklok maakt, even los van het feit dat ik nu dus na negen uur binnen moet blijven, eigenlijk ook nauwelijks verschil, want in de afgelopen weken wáren er al zóveel avonden dat ik, tijdens wandelingen van minstens een uur, helemaal niemand tegen kwam. ‘De auto’s en de fietsen zijn levenloze dingen… de stad behoort nu nog aan een paar enkelingen’, zong eens ene Shaffy en die tekst dringt nu harder binnen dan ooit te voren.
Die ongekende stilte doet me trouwens denken aan mijn jeugd, toen ik nog wel eens de neiging had om na een drukke en gezellige avond in het Dolhuis of de Jazzsoos stiekempjes (om een uurtje of drie) weg te sluipen om vervolgens in m’n dooie uppie terug naar huis te slenteren, terwijl het geroezemoes van een volle kroeg nog nagalmde op mijn trommelvliezen. En nee, ik ben niet anti-avondklok, want ook al helpt die maar een héél klein beetje om die gevreesde Britse klap te pareren, dan beschouw ik het hooguit als een hinderlijke onderbreking van een tóch al bevoorrecht bestaan. Ik zal mijn late wandelingen missen en kijk reikhalzend uit naar het moment dat mijn stad eindelijk weer een beetje mag bruisen. Toch weet ik één ding zeker: juist in tijden van corona is Dordt de stad waar ik wil zijn.