Deze column gaat over boosheid… over bomenboosheid om precies te zijn. Gemeentebesturen krijgen tegenwoordig – vaker dan vroeger – ‘van onder uit de zak’ als er weer ergens een boom, of een reeks bomen gekapt dreigt te worden. Is dat terecht? Mwoah… soms niet, maar dikwijls wel. Als ik terugkijk op de ‘kapoperaties’ die de afgelopen decennia in mijn stad plaats vonden, kom ik tot de conclusie dat die, hooguit in enkele gevallen, daadwerkelijk écht onvermijdelijk waren. Soms is een boom namelijk ongeneeslijk ziek, soms is de worteldruk van een boom inderdaad ‘destructief’ voor een straat of trottoir en ook voor noodzakelijke bouwprojecten heb ik, zij het schoorvoetend, wel enig begrip. Niet zelden echter zijn het de centjes die bomen de kop kosten. In de elf jaar dat ik u dagelijks een column mag voorschotelen schreef ik tientallen keren over bomen en ik turfde dat ik het meestal voor de bomen op nam. Da’s ook eigenbelang natuurlijk, want een boomrijke stad vind ik nu eenmaal een leukere en gezondere stad om in te wonen en gemeentes komen in mijn ogen vaak nét iets te snel – dikwijls na het maken van een ordinair rekensommetje – tot de conclusie dat ‘vellen’ onvermijdelijk is. Overigens gebeurde dat vroeger vaker dan tegenwoordig, want bomenkap is tegenwoordig een eh… ‘heet’ onderwerp. En zo kom ik uit bij Stadspolders. Ik vind dat die 34 platanen op de Stadspolderring, die volgens buurtbewoners ‘hinderlijk in de weg staan,’ never nooit gekapt mogen worden. En ja, natuurlijk zie ik óók wel dat ze de stoep en de straat omhoog duwen, maar die worteldruk is technisch (ik heb me goed laten informeren door deskundigen) wel degelijk tegen te gaan met ondergrondse geleidingsystemen en deskundige uitgevoerde wortelsnoei. En ja, dat kost geld en tijd, maar nou ook weer geen miljoenen. Over die ‘méérkosten’ zul je mij, als belastingbetaler, nooit horen klagen en ik vermoed dat ik daarin niet alleen sta.