Dagelijks loop ik door een verlaten binnenstad, die er, dankzij grijze luchten en natte straten, momenteel nóg somberder uitziet dan ik, als gevolg van deze blijf-thuis-tijden, inmiddels gewend ben. Natuurlijk is het goed dat het nu even stil is in mijn stad, want dat gevreesde virus en al die varianten die er nog aan zitten te komen, gedijen immers minder als zo weinig mogelijk mensen met elkaar in aanraking komen. Zelf draag ik braaf mijn mondkapje, hou ik afstand, ‘knuffel’ ik louter met ogen en ellebogen en reageer ik begrijpend als het meisje van de supermarkt me, voor de zoveelste keer, uitlegt dat de uitgang toch écht ‘die kant op’ is. Zij kan er ook niks aan doen, dus waarom zou ik mijn chagrijn van ‘Het Grote Gemis’ op haar afreageren? Kortom, ik weiger om mee te huilen met de beterwetenwolven in het grote bos dat Facebook heet en leef al maanden in de geest van het aloude Britse credo ‘keep calm and carry on.’
En tóch stoor ik me de laatste tijd vaker dan voorheen als ik door ‘mijn’ binnenstad wandel. Weet u waaraan? Aan het gebrek aan creativiteit van overheidswege en de vele gemiste kansen die daarvan het gevolg zijn. Het móet toch mogelijk zijn om kleine kledingwinkeltjes, kappers en schoonheidssalons (ik noem maar even drie branches) op afspraak en met in acht neming van alle veiligheidsvoorschriften hun klanten te laten ontvangen? Ik weet het… daar lopen ze niet op binnen, maar het houdt wel de ‘schwung’ er in. En nee, ik misgun Kruidvat, Trekpleister en Etos écht hun omzet niet, maar het moet voor ondernemers die hun winkeldeuren wél moesten sluiten wrang aanvoelen dat zij hun arsenaal aan non-food hebben opgeschaald. Dat voelt onrechtvaardig aan en dus pleit ik voor meer ‘maatwerk’ richting ondernemers. Richt je als (lokale) overheid op wat er wél kan in plaats van steeds maar de nadruk te leggen op de onmogelijkheden.