Het Museum 1940-1945 aan de Nieuwe Haven mag nooit verloren gaan. Toen ik de afgelopen weken viruswappies op pleinen zag rondhuppelen met Jodensterren op hun jas, plus het feit dat ik daar ook nog eens domme brulaapjes hoorde verkondigen dat de huidige corona-avondklok vergelijkbaar is met de avondklok die tijdens de oorlogsjaren van kracht was, sterkte me dat in mijn overtuiging dat een dergelijk museum, juist vandaag de dag, van het allergrootste belang is. Het museum heeft echter een probleem, namelijk dat het, in de ogen van de subsidieverstrekker (lees: de gemeente), niet ‘museaal’ genoeg is. Het is vooral een bonte uitstalling van oorlogsrelikwieën, zonder enige richting of structuur en het ontbreekt er aan een ‘formule’… aan visie, deskundigheid en een educatieve richting, zeg maar. Ook waren er de afgelopen jaren diverse bestuurlijke ruzies en was er kritiek van mensen die vraagtekens zetten bij de ‘heldenrol’ die bepaalde personen in het museum krijgen toegedicht. Laat ik me niet in de details mengen (daar hebben anderen meer verstand van) maar het is overduidelijk dat het, in dit opzicht, aan alle kanten ‘schuurt.’ En nee, dat zijn niet mijn woorden, maar dat vinden deskundigen die het museum, in opdracht van het college van b en w, uitvoerig onder de loep namen. Het college dreigt nu de subsidie (een halve ton per jaar) in te trekken als het huidige bestuur niet opstapt. Dat bestuur is daar, na veel gesteggel, inmiddels toe bereid, alleen voorzitter Theo Berendsen houdt halsstarrig vast aan zijn positie. Hierdoor komt het voortbestaan van dit museum nu serieus op de tocht te staan. Ik vind het voor deze man – in mijn ogen een goedwillend en aimabel mens – zeer betreurenswaardig dat hij nu in deze lastige positie terecht is gekomen. Toch lijkt het me beter dat hij nu, in het belang van ‘the greater good’, de eer aan zichzelf houdt. Dat zal een moeilijk besluit zijn, maar wel een besluit dat alom respect verdient.