In tijden van bezuiniging sneuvelen de schone kunsten vaak als eerste. Kunst is immers géén primaire levensbehoefte én – ik lees het maar al te vaak – een ‘linkse hobby.’ Dat laatste is natuurlijk aperte onzin, maar het bekt zo lekker en lult ook zo makkelijk na. En dat eerste? Tja, feitelijk is het waar natuurlijk: zonder kunst blijf je heus wel ademen, al is een leven zonder kunst wel erg eh… benauwd. Want vergeet niet dat kunst zoveel méér is dan een abstract schilderij of een avondje moderne dans; die film op Netflix, die u vanavond weer even doet vergeten dat er buiten een virus rond waart en die zomerhit, waar u altijd zo heerlijk op ‘los’ gaat, vallen ook onder de noemer kunst. En natuurlijk… smaken verschillen (dat mág ook), maar feit is en blijft dat kunst, hoogdravend of laagdrempelig, de zuurstof van de ziel is.
Ter voorbereiding op deze column wandelde ik gisteren langs de rivieroever in Papendrecht. Die wandeling maakt mij altijd gelukkig… niet alleen vanwege dat prachtige zicht op mijn ‘eigenste’ Dordt, maar ook vanwege die tientallen beelden die daar te zien zijn. Toch zou het zomaar eens kunnen dat die kunstwerken er straks niet meer staan, want de gemeente Papendrecht is van plan om de subsidie aan de Stichting Beeldenpark Drechtoevers stop te zetten. Er moet in ‘Pape City’ bezuinigd worden wat is er dan makkelijk dan de snoeischaar in de kunst’te zetten. ‘Alles van waarde is weerloos’, schreef ooit de dichter Lucebert. De man is al een tijdje dood, maar zijn verzameld werk biedt heerlijke troost in deze blijf-thuis-tijden. U vindt het in de Papendrechtse bibliotheek. Wél opschieten hoor, want ook die dreigt te worden wegbezuinigd… net als de lokale omroep, het kerstijsbaantje en de speeltuinvereniging. Ik wandel verder en vraag me af of een gemeente die zóveel faciliteiten moet wegstrepen eigenlijk nog wel bestaansrecht heeft.