Stel je voor… je zit onder het genot van een muziekje en je ochtendbakkie de krant te lezen en ineens gaat de bel. Het is de buurman die je heggenschaar wil lenen. Da’s prima natuurlijk maar waar heb ik dat ding nou ook alweer gelaten? Hij hoort in de schuur te liggen, maar eh… had ik ‘m nou niet onlangs aan m’n broer uitgeleend? Omdat je dus even moet zoeken haal je de buurman binnen en je zegt: ,,Ik ga moet even naar de schuur dus ga lekker zitten. Koffie?’’
Als je dan later – mét heggenschaar – je woonkamer weer in stapt heeft de buurman de muziek uitgezet (‘Wat een pokke-herrie’) en je antieke secretaire, die je nog van je opoe geërfd had, aan de voordeur gezet. ,,Op zich een mooi ding hoor, maar het stoorde me dat het zo detoneerde met je moderne interieur. Ik denk, ik los het even voor je op.’’
Nee, da’s allemaal niet écht gebeurd, maar ik dacht: zó moet een beetje Heerjansdammer zich momenteel voelen sinds buurman Zwijndrecht daar de scepter zwaait. Neem nou dat voormalige gemeentehuis. Je hoeft dat kantoorgebouwtje uit de jaren zestig niet per se mooi te vinden, maar in Heerjansdam zijn ze er toch dermate trots op dat ze het tot gemeentelijk monument hebben uitgeroepen en ook nog eens in ‘de oude luister’ hebben laten herstellen. Je mag het dus op z’n minst bedenkelijk noemen dat ‘huisbaas’ Zwijndrecht dat pand nu als het ware wil ‘verstoppen’ in een draak van een aanbouw. Beetje á la de watertoren, zeg maar; je hébt iets moois en je bouwt er iets lelijks omheen. Ook bedenkelijk trouwens dat het carillon, dat nu achter het gemeentehuis staat en over het prachtige Waaltje luidt straks, vanwege die mega-aanbouw, naar de voorkant verplaatst wordt. En nee, dat ding mag dan niet meer ‘klinken’, want stel je voor dat de buren er last van hebben. Da’s raar toch… of ben ik nou gek?