‘Hé da’s toch Blafmans?’ Als verlengstuk van Dordts beroemdste hond was ik het inmiddels wel gewend dat mijn, nu overleden makkertje, regelmatig herkend werd. We zijn in de afgelopen jaren wel honderd keer samen op de foto geweest en volgens mij kende ze (jawel ‘ze’, want ze heette eigenlijk Indy) inmiddels zelfs het begrip ‘selfie’ want als iemand dat woordje uitsprak ging ze er vaak al parmantig voor zitten. En, oh ja, steeds vaker hoefde ik er niet eens bij op de foto en het gebeurde zelfs herhaaldelijk dat Blafmans, als we samen wandelen, enthousiast begroet werd en ik eh… niet. Dat zet een mens op de plek waar ‘ie hoort; even niet ‘meneer de columnist’ zijn (lekker belangrijk), maar gewoon die sukkel aan de andere kant van de hondenriem.
Nog één keer schrijf ik vandaag over mijn trouwe viervoeter, van wie ik dinsdag afscheid moest nemen. Dat doe ik om iedereen te bedanken die mij en mijn gezin, via de sociale media, de mail of met briefjes en bloemen een hart onder de riem stak. Al die berichtjes boden ons troost en gaven ons een warm gevoel. Nog één keer ook wil ik het verhaal vertellen van hoe Blafmans bij ons terecht kwam. Ik wilde eigenlijk helemaal geen hond, maar mijn goede vriend Herman (de oorspronkelijke eigenaar van Blafmans) overleed, nu ruim tien jaar geleden, veel te jong en vroeg mij – voordat hij het ziekenhuis in ging – of ik voor haar wilde zorgen. Zoiets weiger je niet en dus kwam Blafmans bij ons in huis waar ze, vanwege de ziekte van Herman, al vaker logeerde. Herman stierf in het ziekenhuis na mijn belofte dat hij voor altijd het echte baasje van Blafmans zou zijn en ik slechts eh… ‘waarnemend chef.’ En al ben ik niet gelovig, tóch betrapte ik mezelf, tijdens het schrijven van dit stukje, op de gedachte dat het prachtig zou zijn als mijn ‘absent friends’ elkaar ergens weer gevonden hebben.

FOTO: THYMEN STOLK